Alman İmparatorluğu anayasası
Alman İmparatorluğu anayasası (Almanca: Verfassung des Deutschen Reiches), Alman İmparatorluğu'nda 1871-1919 yılları arasında kullanılan ve 16 Nisan 1871'de yürürlüğe giren temel kanunlardır.[1] Alman tarihçiler bu anayasa için Bismarck'ın imparatorluk anayasası adını kullanır.
Anayasa, imzalayan taraflar Kuzey Almanya Konfederasyonu ile dört güney Alman devleti arasında anlaşma niteliği taşıyordu.[1] Bu devletleri de konfederasyon üyelerine ekleyen anayasa, bu yeni oluşuma Deutsches Reich (Alman İmparatorluğu) adını veriyordu. 1866 Avusturya-Prusya Savaşı, 1866'da Alman Konfederasyonu'nun dağılmasıyla sonuçlandı ve 1867'de Kuzey Almanya Konfederasyonu kuruldu.
Anayasa metni, benzer şekilde Otto von Bismarck tarafından teşvik edilen Kuzey Almanya Konfederasyonu anayasasını temel alıyordu.
Anayasaya göre Prusya Kralı, Alman devletleri temsilcileri meclisi Bundesrat'ın başkanı olarak devletin de yöneticisi oluyordu. Unvanı Alman İmparatoru'ydu. İmparator, hükümetin başı olan Şansölye'yi atıyordu. Kanunlar Bundesrat ve 25 yaşın üstündeki erkek Almanlar tarafından seçilen Reichstag tarafından yapılıyordu.
Ekim 1918'de bu anayasada önemli bir değişikliğe gidilerek Reichstag'a Şansölye'yi istifaya çağırma yetkisi verildi. Bu değişiklik, daha sonra Ekim anayasası'na yol açacak değişimlerin başlangıcı oldu.
Sonrasında gelen ve Weimar Cumhuriyeti'ni ortaya çıkaran 1919 Weimar Anayasası'da aynı adla "Alman Reichı Anayasası" olarak anılmıştır.