Cesare Zavattini
Cesare Zavattini (d. 20 Ekim 1902, Luzzara - ö. 13 Ekim 1989, Roma, İtalya), yeni-gerçekçilik akımının yaratıcılarından İtalyan senaryo yazarı ve sinema kuramcısı.
Yaşamı
1930'ların başlarında gazetecilik ve sinema eleştirmenliği yaptı. Aynı zamanda kısa öyküler ve romanlar da yazıyordu. 1935'teki ilk senaryosu Darò un milione (Bir Milyon Veririm) bir yergi komedisiydi. Alessandro Blasetti'nin filme çektiği 1942 tarihli Quattro passi fra le nuvole (Bulutlarda Dört Adam) toplumsal sorunlara ve günlük yaşama ilgi duyduğu ilk senaryosu oldu. Gene aynı yıl yazdığı senaryodan Vittorio De Sica'nın gerçekleştirdiği I bambini ci guardano (Çocuklar Bizi Seyrediyor) doğal mekanları kullanması ve alttan alta faşizmi eleştirmesiyle ilerideki yeni-gerçekçilik akımını haber veriyordu. Zavattini sonraki yıllarda Luchino Visconti, René Clément, özellikle de De Sica için yazdığı Sciuscià (1946; Kaldırım Çocukları), Ladri di biciclette (1948; Bisiklet Hırsızları), Umberto D (1952) gibi senaryolarıyla yeni-gerçekçilik akımının yaratılmasına katkıda bulundu; yazılarıyla da bu akımı savundu.
Yeni gerçekçiliğin 1950'lerin ortalarında etkisini yitirmesi üzerine Zavattini bu akımı yeni koşullarda sürdürecek girişimlerde bulundu. Değişik yöntemlerin İtalya'nın değişik yörelerinden saptayacakları görüntülerden oluşacak senaryosuz bir film çekme tasarısı gerçekleşmedi. Daha 15 genç yönetmenle birlikte Roma kentinin gündelik yaşantısını rasgele görüntüleyen I misteri di Roma (Romanın Gizleri) adlı ilginç bir girişime ön ayak oldu.
L'oro di Napoli (1954; Napoli Altını), La ciociara (1961; İki Kadın/Kızım ve Ben), Boccaccio '70 (1962), I girasoli (1969; Güneş Çiçeği), The Children of Sanchez (1978; Sanchez'in Çocukları) gibi filmlerin senaryolarını da yazan Zavattini'nin bilinen son çalışması La veritaaaà'dır (1983).[1]