Enformasyon sanatı

Bu sayfa, başka dilde bir Vikipedi'den çevrilmektedir.
Siz de yardım etmek istiyorsanız veya çeviri yarıda kalmışsa, çalışmaya katılan kişilerle veya çeviri grubu ile iletişime geçip, sayfanın durumunu onlara sorabilirsiniz.
Sayfanın geçmişine baktığınızda, sayfa üzerinde çalışma yapanları görebilirsiniz.

Enformasyon Sanatı ( 'data sanatı' ya da 'enformatizm' ) elektronik sanatı'ndan yeni gelişen bilgisayar bilimi, bilişim teknolojisi , ve ayrıca klasik sanat dalları performans sanatı, görsel sanat, yeni medya sanatı, kavramsal sanat gibi alanları sentezleyen bir sanat dalıdır.[1] Enformasyon Sanatı, genellikle büyük çapta bilgi işleyerek sanatsal içerik üreten bilgisayarlarla etkileşim halindedir.[2]

Tarihçe

Enformatizm Kynastion McShine tarafından 1970 yılında Enformasyon adlı sergide ( Museum of Modern Art in New York City ) resmi olarak başlar. Bu sergide kavramsal sanat Birleşik Devletler'de yükselen bir eğilim olarak kabul edilir.Kavramsal Sanat 1966 yılında dünyanın birçok yerinde eş zamanlı olarak ortaya çıkmıştır.Aynı zamanda Teknoloji ve Sanatta Deneyler yapılıyordu.

Sanatsal Uygulama

Enformasyon sanatı bilgi havuzu fotoğraflar, nüfus sayımı, mikro ödeme, kişisel profil ve ifadeler, video kayıtları, arama motoru sonuçları, dijital resimcilik, şebeke sinyalleri ve düzyazılar tarafından oluşturulur.

Kaynakça

  1. Edward A. Shanken az bir bilgiyle teknolojinin kavramsal sanatı ile arasındaki ilişkiyi keşfetmiştir. Ayrıca sanatsal-tarihsel içgüdünün enformasyon sanatından bilişim sanatını yapay bir şekilde ayırdığına inanır. Edward A. Shanken, ‘Bilişim Çağında Sanat: Teknoloji ve Kavramsal Sanat,’ in Michael Corris (ed.), Conceptual Art: Theory, Myth and Practice (Cambridge: Cambridge University Press, 2004.
  2. See Charlie Gere Art, Time and Technology: Histories of the Disappearing Body (Berg, 2005). ISBN 978-1-84520-135-7 This text concerns artistic and theoretical responses to the increasing speed of technological development and operation, especially in terms of so-called ‘real-time’ digital technologies. It draws on the ideas of Jacques Derrida, Bernard Stiegler, Jean-François Lyotard and André Leroi-Gourhan, and looks at the work of Samuel Morse, Vincent van Gogh and Kasimir Malevich, among others.

İlgili okumalar

Dış bağlantılar

This article is issued from Vikipedi - version of the 7/9/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.