Falkirk Savaşı

Koordinatlar: 55°59′15″K 3°45′41″B / 55.98755°K 3.761476°B / 55.98755; -3.761476

Falkrik Savaşı
Tarih22 Temmuz 1298
BölgeFalkrik, İskoçya İskoçya Krallığı
Sebepİskoçların Bağımsızlık İsteği
SonuçBritanya Ordusu Zaferi İngiltere Krallığı
Taraflar
İskoç Birlikleri İskoçya Krallığı Britanya Ordusu İngiltere Krallığı
Komutanlar ve liderler
William Wallace İskoçya Krallığı I.Edward
Güçler

6,000 Köylü ve bağımsız birlikler

15,000 Bağımsız birlikler[2]

Kayıplar
2000'den fazla kişi öldü.[3] 2,000 kişi öldü[4]

Falkirk Savaşı (Gâl bölgesinde gerçekleşen); 22 Temmuz 1298 yılında İskoçya'nın ilk özgürlük savaşı niteliğini taşıyan ilk savaştır. William Wallace önderliğindeki İskoç ordusu, I.Edward önderliğindeki İngiliz ordusu mağlup etti. Savaş sonrası William Wallace İskoçya'nın Koruyucusu ilan edildi.

Savaş

Stirling ismi verilen mızraklar ve dört büyük tabur "kirpi" ismi verilen Schiltronların (İki insan uzunluğunda mızraklar) iskoç ordusu savaş alanına geldi. Mızrakçılar arasında okçular ve küçük süvari birlikleri dahil edilmiştir. En önde ise toprak sahipleri ve nüfuzlu insanlar ve onlara bağlı birlikler yer alıyordu. 22 Temmuz Salı günü, İngiliz ordusuna ait dört tabur süvari İskoç ordusuyla karşılaştı. İngiliz ordusunun Sol kesmini Norfolk, Hereford ve Lincoln tarafından komuta edilmiştir. Ordunun sağ kesimini Durham Başpiskoposu Anthony Bek yönetirken; Kral I.Edward ise öncü kuvvetlerin hemen arkasında ve merkez ordunun başında bulunuyordu. İskoç ordusuyla ilk karşılaşan Norfolk ve ona bağlı birlikler ilk hücumu gerçekleştirdi. Ancak İskoç birliklerinin küçük bir bataklığı ardında olması saldırıyı başarısız hale getirdi. Bu durumda saldırı girişimleri bataklık çevresinden dolaşarak gerçekleştirmeleri gerekti. Sağ tarafı komuta eden Anthony Bek'e ordusun geç pozisyon alması ve merkez kuvvetlere bağlı süvarilerin sabırsız davranmaları ordu düzenin tamamen bozdu. John Comyn ve ona bağlı birlikler savaş alanını terk etti. Sir John Stewart, kardeşi ve onlar bağlı uzun menzille okçu birlikleri bu durumda istifade ederek İngiliz birliklerine ağır hasarlar verdi. Ancak Schiltronların zırhlı süvari birliklerine istenilen hasarı verememesinden kaynaklı İskoç Mızrakçıları orman içlerine çekilmesine neden oldu. Kral I.Edward süvari birliklerini tekrar düzenleyerek toparladı. İngiliz süvarileri iskoç süvarilerine oranla daha fazla olması direk saldırıyı etkiliyordu. Bu yüzden savaş alanından geri çekildi.Kral I.Edward Longbow [5][6] (uzun menzilli okçular) öne çıkarması İskoç birliklerinin zayiatlar vermesine neden oldu. Ancak ingiliz birliklerinin ordu düzeni bozulunca; İskoç orduları hücuma geçti. Sol kısımda hazır bekleyen zırhlı süvari birlikleri Kral I.Edward'ın emri ile harekete geçtiler. İngiliz birlikleri iskoç ordusunun etrafını sararak savaşı kazanmıştır.

Etkileri

İskoç Birlikleri; çok fazla kayıp vermişti. Kral I.Edward'ın İskoçlara karşı ilk zaferidir.

Kaynakça

  1. Barrow, G. W. S. Robert Bruce and the Community of the Realm of Scotland, 1976 and Fisher, Andrew (2002), William Wallace (2nd ed.), Edinburgh: Birlinn, ISBN 1-84158-593-9
  2. 1 2 3 UK. Battlefields, Battle of Falkirk
  3. Fisher, Andrew (2002), William Wallace (2nd ed.), Edinburgh: Birlinn, ISBN 1-84158-593-9
  4. Prestwich p.481
  5. Paterson, Raymond Campbell For the Lion:History of the Scottish Wars of Independence John Donald Publishers Ltd (29 August 1997) ISBN 978-0-85976-435-3 pp. 21,165
  6. including 10,900 Welshmen

İngiliz Edebiyatındaki Yeri

CI - Falkirk Savaşı. : —

In the year 1298, the aforesaid king of England, taking it ill that he and his should be put to so much loss and driven to such straits by William Wallace, gathered together a large army, and, having with him, in his company, some of the nobles of Scotland to help him, invaded Scotland. He was met by the aforesaid William, with the rest of the magnates of that kingdom ; and a desperate battle was fought near Falkirk, on the 22d of July. William was put to flight, not without serious loss both to the lords and to the common people of the Scottish nation. For, on account of the ill-will, begotten of the spring of envy, which the Comyns had conceived towards the said William, they, with their accomplices, forsook the field, and escaped unhurt. On learning their spiteful deed, the aforesaid William, wishing to save himself and his, hastened to flee by another road. But alas ! through the pride and burning envy of both, the noble Estates (communitas) of Scotland lay wretchedly overthrown throughout hill and dale, mountain and plain. Among these, of the nobles, John Stewart, with his Brendans ; Macduff, of Fife ; and the inhabitants thereof, were utterly cut off. But it is commonly said that Robert of Bruce, — who was afterwards king of Scotland, but then fought on the side of the king of England — was the means of bringing about this victory. For, while the Scots stood invincible in their ranks, and could not be broken by either force or stratagem, this Robert of Bruce went with one line, under Anthony of Bek, by a long road round a hill, and attacked the Scots in the rear ; and thus these, who had stood invincible and impenetrable in front, were craftily overcome in the rear. And it is remarkable that we seldom, if ever, read of the Scots being overcome by the English, unless through the envy of lords, or the treachery and deceit of the natives, taking them over to the other side.

Dış Kaynaklar

This article is issued from Vikipedi - version of the 7/21/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.