Hendek Muharebesi

Bu maddenin sonunda bir kaynak listesi olmasına rağmen, metin içi dipnotlar yeterince veya hiç kullanılmadığı için, bazı bilgilerin kaynağı belirsizdir.
Maddeye uygun biçimde kaynaklar ekleyerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
Hendek Muharebesi
Tarih31 Mart 627
BölgeSal Dağı, Arap Yarımadası
SonuçKuşatma sonuçsuz kaldı.
Kesin Müslüman zaferi[1]
Taraflar
Komutanlar ve liderler
Muhammed Ebu Süfyan
Güçler
3.000[2] 10.000 savaşçı ve 600 atlı[1]
Kayıplar
6[3] 8[3]
İslamiyetin İlk Savaşları

Bedir – Beni Kaynuka – Uhud – Beni Nadir – Hendek – Beni Kureyze – Hudeybiye Barışı – Hayber – Mute – Mekke – Huneyn – Evtâs – Taif – Tebük

Hendek Muharebesi, 31 Mart 627 tarihinde Yesrib'in (günümüzde Medine) pagan Araplar ve Beni Kureyza Yahudileri tarafından sonraki 27 gün boyunca kuşatılmasıdır. Mekkeli pagan Araplar ve Yahudi Beni Kureyza kabilesi ile Müslümanlar arasındaki üçüncü ve son muharebedir. Bu muharebe adını, Müslümanların savunma için şehir etrafına kazdıkları hendekten alır. Müslümanlar yaklaşık 3.000 asker ile savunma yaparken, gayrimüslimler yaklaşık 10.000 asker ile kuşatmayı gerçekleştirmiştir. Kuşatma başarısızlıkla sonuçlanmıştır.

Nedenleri

Mekkeli paganlar Uhud Muharebesi'nde kesin bir zafer kazanamamışlardı. Ayrıca Uhud Muharebesi'nden sonra Müslümanlar, Medine'nin doğusuna ve kuzeyine bazı seferler yaparak Mekke kervanlarının Mısır, Suriye ve Irak yolunu kapattırmışlardır.

İslam Peygamberi, ihanetleri yüzünden Beni Nadir kabilesini Medine’den sürgün edince, onlar Hayber’e gittiler ve orada diğer Yahudileri de Peygamberle savaşmak için tahrik ettiler. Beni Nadir kabilesinin bu eylemini Hendek savaşının başlamasının asıl sebeplerinden biri olarak sayılabilir. [4]

Hazırlıklar

Mekkeli paganlar kendi birliklerinin yanı sıra, Ehabiş, Kinane, Tihame, Gatafan, Fezare, Beni Esed ve Necd kabilelerinden de paralı askerler aldılar.

Mekkeli paganların harekete geçtiğini haber alan Müslümanlar, öncelikle savaş için strateji belirlediler. Buna göre açıkta savaşılmayacak, savunma savaşı verilecekti. Savunmayı kolaylaştırmak amacıyla Selman-ı Farisi'nin teklifiyle şehrin (Medine) bazı stratejik yerlerine hendekler kazılmasına karar verildi.[5] Ayrıca kadın ve çocuklar da zarar görmemeleri için şehirdeki bazı kulelere yerleştirildiler.

Savaş

Sal dağında karargah kuran Müslümanlar, küçük gruplara ayrılarak hendeği korumaya ve muhtemel hendeği aşma girişimlerini engellemeye çalıştılar. Bir iki girişim dışında paganlar hendeği aşmayı denemediler. Savaş karşılıklı ok atışlarıyla geçti.

Yiyecek stoklarının bitmesi ve kuşatmanın etkisiz kalması nedeniyle paganlar, Beni Kureyza Yahudilerini savaşa katılmaları için razı ettiler. Buna göre, Muhammed'e saldırmazlık sözü veren Beni Kureyzalılar, Müslümanları arkadan vuracaklardı. Ancak durumu haber alan Muhammed, bazı ufak birlikleri bu yöne sevk etti. Bunu duyan Beni Kureyzalılar önemli bir girişimde bulunamadılar. Yalnızca bazı Yahudilerin, ailelerin bulundukları kulelere başarısız saldırma girişimleri oldu. Bunların birinde Muhammed'in halası Safiyye, kuleye tırmanan bir Yahudi'nin başını keserek diğer Yahudilerin önüne attı.[6]

Kuşatması 1 ay kadar sürdü. Soğukların artması, hatta çıkan bir fırtınanın çadırlarını dağıtması sebebiyle paganlar kuşatmayı kaldırdılar.[7]

Hendek Savaşı'nda Müslümanlardan altı kişi, paganlardan ise sekiz kişi öldürüldü.[8]

Ayrıca bakınız

Kaynakça

  1. 1 2 Ali Usta: Alternatif bir Kuran tefsiri, Araştırı ve bilimsel kitaplar serisi 1, öz Yapım & Havuz Yayınları, 2004, ISBN 3980861163, sayfa 150.
  2. ↑ Orhan Hançerlioğlu: İslâm inançları sözlüğü, Remzi Kitabevi, 1984, sayfa 16.
  3. 1 2 Meydan Larousse: Büyük lûgat ve ansiklopedi, 5. Cilt, Meydan Yaninevi, 1985, sayfa 774.
  4. ↑ "Hendek Savaşı" (Türkçe). wikishia.net. 27 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20151227161959/http://tr.wikishia.net/view/Hendek_Sava%C5%9F%C4%B1. Erişim tarihi: 9 Aralık 2015.
  5. ↑ Taberi c. 1 s. 1465
  6. ↑ Prof. Dr. Muhammad Hamidullah, Hz. Peygamberin Savaşları, Yeni Şafak, 1962, s.63-75
  7. ↑ a.g.e. s. 77
  8. ↑ Vakıdi, c. 2, s. 495 - 496; Yakubi, c. 2, s. 51
This article is issued from Vikipedi - version of the 12/31/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.