Phalacrocorax gaimardi
 Korunma durumu: Yakın tehdit altında (NT) | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||
| Bilimsel sınıflandırma | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
| | ||||||||||||||
| Phalacrocorax gaimardi Lesson & Garnot, 1828 | ||||||||||||||
| Dış bağlantılar | ||||||||||||||
|
Phalacrocorax gaimardi karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür.[1] Güney Amerika'nın kıyılarında yaşar. Çoğu deniz kuşu türünün aksine koloni hâlinde yaşamaz. Karabataklarda görülen kanatlarını açarak tüneme duruşunu sergilediği gözlemlenmemiştir.[2]
Taksonomi
P. gaimardi, Phalacrocorax cinsi içinde sınıflandırılmıştır ancak Güney Yarımküre'de yaşayan Phalacrocorax punctatus gibi diğer karabatak türleriyle yakın akraba olduğunu gösteren filogenetik araştırmaları sonucunda Notocarbo cinsi içinde sınıflandırılması gerektiği yönünde tartışmalar olmuştur.[3] Ayrıca Pasifik kıyısındaki kuşlara nazaran daha küçük olan ve tüyleri daha soluk olan Atlantik kıyısında yaşayan popülasyonun da ayrı bir alt tür olduğu önerilmiştir.[1][2]
Fiziksel özellikleri
Orta büyüklükte olan bu kuş türü uzun boyunlu, perdeli ayaklıdır ve gagasının ucu kanca şeklinde aşağı kıvrılır. Uzunluğu 71 ila 76 cm arasında, kanat açıklığı 91 cm. civarındadır.[3] Ağırlığı 1,3 ila 1,5 kg. arasındadır.[2] Erkek ve dişi kuşlar arasında eşeysel dimorfizm yoktur.[4]
Kolaylıkla ayırt edilebilen bir kuş türüdür. Üreme döneminde erişkinlerin gövdesi duman grisi rengindedir ve alt kısımları gövdenin diğer kısımlarına göre daha soluk renklidir. Gözlerin arkasında ve ensenin altında beyaz kıl tüyler bulunur. Kanatlar lekeli gümüş grisi renktedir ve kanat uçları ise siyah renklidir. Kuyrukları da siyahtır. Gözler yeşil renklidir ve çevresinde küçük mavi izler bulunur. Sarı renkli gaga tabana doğru turuncu renge dönüşür. Boğaz derisi parlak turuncu ya da kırmızı renklidir. Bacaklar ve ayaklar dikkat çekici mercan kırmızısı rengindedir.
Üreme dönemi dışında erişkinler üreme dönemindekilere benzer ancak beyaz kıl tüyleri yoktur. Kanatları örten tüyler gümüşi griden çok koyu gri rengindedir. Boğaz derisi ve gaga daha soluk renklidir.
Genç kuşların tüyleri daha soluk kahverengi renktedir ve boğazlarının çevresi beyaz lekelidir. Atlantik ve Pasifik okyanusunda yaşayan popülasyonlar arasında genç kuşların renkleri farklılık gösterir. Gözleri gridir. Boğaz derileri ve gagaları siyah ile turuncu renkler arasındadır. Ayaklar ve bacaklar mat turuncu ile kızılımsı siyah renklerinde olabilir.[1][2][5]
Dağılımı ve yaşam alanı
P. gaimardi Güney Amerika'nın kıyılarına endemiktir. Pasifik Okyanusu kıyısında Peru'da Macabi Adası'ndan Şili'de Chiloe Adası'na kadar olan bölgeye yayılmıştır. Atlas Okyanusu kıyısında Arjantin'de dağılmış küçük popülasyonları bulunur.[2] Macellan Boğazı'nın güneyinde nadiren rastlanır.[6]
Deniz kenarındaki kayalıklarda, kayalık adacıklarda ve deniz mağaralarında dağınık olarak yuvalanırlar. Renkli gagaları ve ayakları dışında lekeli gri gövdeleri nedeniyle kayalıklarda fark edilebilmeleri zordur.[2] Kıyılarda sığ sularda dolaşarak avlanırlar.[7]
Davranış
Üreme
Koloni hâlinde yaşamak yerine çift olarak ya da küçük gruplar hâlinde yaşayan bir kuş türüdür. Kur dönemi genellikle ocak ile şubat aylarındadır. Erkek kuşlar kapsamlı kur nümayişleri gösterirler. Erkek kuş kafasını yavaşça ileri geri hareket ettirirken ağızlarının içini gösterir ve alçak tondan bir ses çıkarırlar.[2] Dişi kuş yaklaştığında erkek boynunu uzatarak gagasıyla kuyruğunu gösterir.[1] Erkeğin gösterilerine dişi kuş sıçrayarak ve boğazından ses çıkararak karşılık verebilir. Dişi kuş erkeği seçtikten sonra birlikte birbirlerinin tüylerini temizler ve sonrasında çiftleşirler. En azından bir mevsim için tek eşli oldukları gözlemlenmiştir.[2]
Yuvalar dik kayalıklara diğer kuşlardan uzak yerlere yapılır ancak nadir durumlarda küçük koloniler oluşturulduğu gözlemlenmiştir.[6] Yuvalar tüy, guano, yosun ve hatta çöplerden oluşur.[4][8] Kuşların 8 ila 10 m derinliğe kadar dalarak yuva için malzeme topladıkları gözlemlenmiştir.[2] Dişi kuşlar ekim ila Ocak ayları arasında ortalama üç yumurta yumurtlarlar.[3] Yumurtadan tüysüz olarak çıkan yavrular kısa süre içinde kahverengi hav tüylerine bürünür.[2] Kuluçka süresi ortalama 30 gündür ve ebeveynler yavrulara 60 ila 70 gün arasında bakarlar.[1][2]
Beslenme
Genellikle tek başlarına avlanırlar ancak çift ya da küçük gruplar hâlinde avlandıkları da gözlemlenmiştir.[1] Çoğu avlanmak için yuvalarından 3 km.'den uzağa gitmez. Haliçler ve sığ kıyılarda avlanırlar.[7] Tatlı su havzalarına girmezler.[2] Çoğu dalma sürelerini azaltmak ve besin aramaya daha fazla vakit ayırabilmek için gelgit nedeniyle denizin çekildiği zamanlarda avlanır.[7] Avlanmak için 8 ila 10 m. derinliğe dalabilirler. Daha çok balık ve planktonik kabuklularla beslenirler.[1]
Ses
Çoğu deniz kuşunun aksine sesleri yüksek perdeli şakımalardan oluşur ve ötücü kuşların şakımalarına benzer.[1]
Notlar
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Nelson, J. B. 2005. Cormorants and shags. Pages 512–14. In C. M. Perrins, W. J. Bock and J. Kikkawa, eds. Pelicans, Cormorants, and their Relatives. Oxford University Press, New York.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Johnsgard, P. A. 1993. Cormorants and shags (Phalacrocoracidae). Pages 311–314 In A. Matthew, ed. Cormorants, Darters and Pelicans of the World. Smithsonian Institution Press, Washington.
- 1 2 3 del Hoya, J., Elliot, A. and Sargatal, J. 1992. Family Phalacrocoracidae (cormorants) species accounts. Pages 351–352. In R. Mascort, ed. Handbook of the Birds of the World Volume I Ostrich to Ducks. Lynx Edicions, Barcelona.
- 1 2 Red-legged cormorant (Phalacrocorax gaimardi). ARKive. http://www.arkive.org/red-legged-cormorant/phalacrocorax-gaimardi/#text=Glossary. October 14th, 2011.
- ↑ Rumboll, M. and de la Pena, M. R. 1998. Cormorants (family Phalacrocoracidae). Pages 22–23. In Birds of Southern South America and Antarctica. Princeton University Press, New Jersey.
- 1 2 Harrison, P. 1983. Family Phalacrocoracidae cormorants, shags. Pages 122 and 304. In Seabirds, An Identification Guide. Houghton Mifflin Company, Boston.
- 1 2 3 Patricia Gandini, Esteban Frere and Flavio Quintana (2005). "Feeding performance and foraging area of the red-legged cormorant". Waterbirds 28 (1): 41–45. DOI:10.1675/1524-4695(2005)028[0041:FPAFAO]2.0.CO;2. JSTOR 1522313.
- ↑ Perins, C. M. 1990. Cormorants, anhingas, frigatebirds. Page 65. In J. Elphick, ed. The Illustrated Encyclopedia of Birds, The Definitive Reference to Birds of the World. Prentice Hall Press, Toronto.