Sea Dragon (roket)
Deniz Ejderi (Sea Dragon) 1962 yılında tasarlanan iki kademeli ve tamamen yeniden kullanılabilen ve deniz kalkışı yapan bir rokettir. Robert Truax tarafından yönetilen bu proje Aerojet altında çalışırken tasarladığı deniz kalkışlı roketlerden biridir. NASA ve Todd Shipyards tarafından ilgilenilmesine rağmen, 60'ların sonunda Future Projects Branch'ın kapatılması sonucu proje sona ermiştir. 150 metre yükseklik ve 23 metre çapa sahip olan Deniz Ejderi inşaa edilen en büyük roket olacaktı.
Truax'ın fikri özünde düşük maliyetli yüksek kapasiteli bir taşıyıcı yapmaktı. Maliyeti düşürmek için roketin kendisi okyanustan havalanacaktı. Bunun nedeni roketin desteklenmesi oldukça az sistemin gerekmesiydi. Birinci kademe motor çanına bağlanan bir balast tankı sayesinde dik kalması sağlanıyordu. Bu şekilde kargo bölümü kolay erişim sağlanacak şekilde su üstünde kalacaktı. Traux bu basit sistemi daha önce "Sea Bee"[1] ve "Sea Horse" roketlerinde denemişti. Maliyeti düşürmek için roketin ucuz malzemelerden yapılmasını düşünüyordu. Özellikle 8mm saç metal. Roket deniz kenarında bulunan gemi tersanesinde yapılarak fırlatma alanına çekilecekti.
Birinci kademe RP-1 ve LOX (sıvı oksijen) yakan 360 MN güce sahip tek bir motora sahipti. Nitrojen RP-1 tankına 32 atm, LOX tankına 17 atm basınç uygulayarak motor çanına akmasını sağlamaktaydı. Motorun sahip olduğu basınç deniz seviyesinde 20 atmdir. (~300 psi) Motor 81 saniyede sönmekte olup 40 km dikey 33 km yatay mesafe katedip saniyede 1.8 km (6480 km/s) hıza sahip olmaktaydı.
İkinci aşamada aynı şekilde tek yüksek güçlü motor tarafından güçlendiriliyordu. Motorun gücü 59 MN olup sıvı hidrojen ve sıvı oksijen (LOX) yakıyordu. 260 saniye yanma süresine sahip olan motor 7atm basıncını koruyarak Bu sürede 230 km yükseklik ve 940 km yatay mesafeye ulaşıyordu. Motorun perfonmansını arttırmak için motor çanı genişleyerek 7:1'den 27:1 oranına büyümekteydi. Roketin uzunluğunu kısaltmak için birinci kademe burun kısmının koni şeklinde yapılması ve ikinci kademe motor çanının içine girmesi planlanmıştır.
Sıradan bir fırlatma roketin yenilenmesi, kargo ve balastının yerleştirilmesi, ardından RP-1 ve nitrojenin kıyıda doldurularak fırlatma alanına çekilmesini; Fırlatma sahasında LOX(sıvı oksijen) ve LH2(sıvı hidrojen) elektroliz sayesinde üretilerek rokete yüklenmekteydi. Traux bu aşamada nükleer güce sahip bir uçak taşıyıcısının güç kaynağı olarak kullanılmasını önermiştir. Sonrasında 1. kademe motorunu koruma görevi de yapan balast tankları suyla doldurularak roket dikey konuma getirilecek son dakika kontrolleri yapıldıktan sonra roket fırlatılacaktı.
Roketin 550 tonu alçak dünya yörüngesine çıkartabilmekteydi. Yük maliyeti kilogram başına $59 ile $600 değişiyordu. Projenin bitme nedeni NASA'nın bütçe baskıları nedeniyle "Future Projects Branch" adlı bölümünü kapatmasıdır.
Ayrıca
- Aquarius Launch Vehicle
- Pressure-fed engine (rocket)
Notlar ve Referanslar
Harici Linkler
- Big Dumb Rockets
- NASA Technical Report Server'da "Sea Dragon Concept" aratarak halka açık bilgilere ulaşabilirsiniz.(İngilizce)