Te Deum laudamus
Te Deum laudamus (Latincede: "Tanrım Sana Övgüler Olsun"), Te Deum olarak da bilinir, Hristiyanlıkta, dinsel törenlerde Tanrı ve İsa için söylenen Latince ilahi.
İlahiyi ilk kez Aziz Augustinus'un vaftiz töreninde Augustinus ile Aziz Ambrosius'un doğaçlama yoluyla karşılıklı söylediklerine inanılır. Ama 5. yüzyıl başlarında yaşamış Remesiana piskoposu Niketas'ın yapıtı olduğu yolundaki kanıtlar daha güçlüdür. Günümüzdeki biçimiyle Tanrı'ya ve İsa'ya seslenen iki çeşit bölümden oluşur. İki bölüm arasında Kutsal Ruh'un anıldığı bir dize vardır. İlahinin sonunda ise bir dua yer alır. Bu yapısı da Te Deum'un Ariusçuluğun İsa'nın doğasıyla ilgili tartışmaları başlattığı 4. yüzyıl koşullarını yansıtır. İlahinin büyük bölümü geleneksel iman ikrarlarından oluşur. Te Deum birçok ilahinin tersine düzyazı formundadır. Gregorius öncesine ve sonrasına özgü değişik dinsel ezgilerin özelliklerini taşır. Henry Purcell, Ralph Vaughan Williams ve Benjamin Britten gibi İngiliz bestecilerce çok seslendirilen ilahinin George Frideric Handel, Hector Berlioz, Zoltán Kodály, Anton Bruckner ve Antonín Dvořák'a ait besteleri de vardır.[1]