Beşbalık

Beşbalık
北庭故城遗址

Bezeklik'te Uygur Kağan ardılları (8. ve 9. yüzyıldan kalma Duvar resimleri)
Jimisar İlçesi içindeki Beşbalık tarihi şehirin konumu
Rakım 668 m (2.192 ft)
Zaman dilimi +8 ()
 - Yaz (YSU) UTC ()

Beşbalık, (Çince: 北庭故城遗址, Beiting gucheng yizhi; Uygurca: بأس باَِخ, Beshbaliq, Bishbalıq), Çin Halk Cumhuriyeti'nde Sincan Uygur Özerk Bölgesi'nin kuzeydoğusunda, Sanci Hui Özerk İli'inde Jimisar İlçesi içinde tarihî bir kalıntı şehirdir.

Beşbalık tarihî kalıntı şehir, 1988 yılından beri Çin Halk Cumhuriyeti'nde Anıt Listesi'ne alınmıştır.

Tarihi

Jimisar İlçesi'nin 12 kilometre kuzeyinde, İlk Han Hanedanı (Çince: 漢朝, Hàn cháo) zamanında (MÖ 206 - MS 220)'den beri kurulu Beşbalık (Beiting), Cungarya havzasında, ve kuzey İpek Yolu üzerinde en önemli bir yerleşim yeridir.

Uygurlar 4. yüzyılda, 605 - 630 yıllarında ve 745 - 840 yılları arasında varlığını sürdüren Uygur Kağanlığı zamanında Beşbalık'ı ellerinde tutmuşlardır. Uygurlar İslâm'a dönmeden daha önce Tengricilik (Göktanrı), Mani, Budizm veya Nestorian Hıristiyanlık gibi dinlere inanmışlar, şehirde bulunan kalıntı ve bulguların çoğu Mani ve Budizm dini ile ilgilidir. Karahoca Uygur Krallığı'na (866 - 1209) Turfan kış aylarında, Beşbalık ise yaz aylarında başkentlik yapmıştır. 10. yüzyılın birinci yarısında ünlü bir Uygur bilgini ve Uygur edebiyatcısı olan Singku Seli Tutung'un Beşbalık'ta yaşadığı tahmin edilir.

Kaşgarlı Mahmud, Divân-ı Lügati't-Türk'te;

"بلق balık: İslâmlıktan çok evvel Türk dilince sığınak, kal'e, şehir demektir. Uygurcada dahî böyledir. Uygurların en büyük şehirlerden birisine "Béş balık" denir. Burası Uygurların en büyük şehridir; "beş şehir" demektir.[1]. ... Zülkarneynin[2] yaptırmış olduğu "Sulmî, Koçu, Can-balık, Béşbalık, Yanğıbalık" adındaki şehirlerdir.[3].

Beşbalık'ta bulunan taş yazıtlardan birinde bir baskında yenilmiş olan Basmiller şöyle yazmışlar: "Maymun yılında, dokuzuncu ayda, biz Bishbalık'a gizlice gittik. Mutlu bir kahraman güçlüğün içinde, onun ordusu tuzağa düştü. Bu adamın orada mutlu olmasına izin ver! "

Bilge Kağan Beñgü Taşı 1. yüzünde (Doğu yüzü);

“ "Otuz yaşımda Beş Balık'a doğru ordu yürüttüm. Altı yol savaştım. ... Ordusunu hep öldürdüm. Beş Balık içinde pek çok kişi ... yok olacağından kişi(ler) beni çağırmaya geldi(ler). Beş Balık onun için kurtuldu." ”

982 yılı Mayıs ayında Beş-balık (Pei-t'ing) yaylağında bulunan Arslān Kağan'a (Musa Baytaş'ın oğlu Ali Arslan Han olabilir) gelen Çin elçisi Wang Yen-tê' (Wang Yande), ziyaretini şöyle anlatır.

"Altın dağa çıkdı bir gün sonra Şimal Ordu'suna geldi... Kağan bir koyun ve bir at pişirterek büyük bir ziyafet verdi. Bu ilde çok at vardı. Kağan, Hatun ve Tigin'in atlarının otlağı 100 li'dir (50 km.)... Atları renklerinden fark ederler. Beş-balık, birkaç bin li genişliğinde uzun bir vadi içindedir. Merasim yedi gün sonra oldu. Kağan oğulları ve hizmetkârları doğuya dönerek onu selâmladılar. Kağan'ın yanında bir musikîşinas, sesli taşa (khing) vurarak selâm vermek sırasını tayin ediyordu... Ziyaretten sonra tiyatro oynandı... Ertesi gün kayık ile gölde gezildi. Gölün etrafında musikî çalınıyordu..."

Beş-balık yanındaki Kin-ling'e (Altın Dağ) Kaşgarlı Mahmud Altun Kan adını verir.

637 yılında yapılan iki Burkan ma'bedini gezen Wang Yen-tê' şöyle bahseder:

"Şehirde pek çok "kahk"lar, kuleler ve bahçeler vardı... Uygurlar çok becerikli ve yeteneklidir. Altın, gümüş, demir kaplar yaparlar. Yeşim taşını da oymalar ile süslerler. Erkekler at biner ve ok atar. Kadınların başında cilalı hotozlar vardır... Pi-pa (kopuz) ve 25 telli Kong-heou çalarlar... Gezerken ellerinde musikî aleti taşırlar".[4][5]

Notlar

  1. ↑ Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt I, sayfa 379
  2. ↑ قَالُوا يَا ذَا الْقَرْنَيْنِ إِنَّ يَأْجُوجَ وَمَأْجُوجَ مُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ فَهَلْ نَجْعَلُ لَكَ خَرْجًا عَلَى أَن تَجْعَلَ بَيْنَنَا وَبَيْنَهُمْ سَدًّا - Dediler ki: “Ey Zu'l-Karneyn, gerçekten Ye'cüc ve Me'cüc, yeryüzünde bozgunculuk çıkarıyorlar. Bizimle onlar arasında bir sed inşâ etmen için sana vergi verelim mi?” - Kur'an Al-Kahf suresi 18:94
  3. ↑ Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt I, sayfa 113
  4. ↑ Julien, "Les Oi'gours", sayfa 57, 62-64.
  5. ↑ Digital Archive of Toyo Bunko Rare Books

Kaynakça

Dış bağlantılar

This article is issued from Vikipedi - version of the 9/25/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.