Leopoldo Marechal
Leopoldo Marechal (d. 11 Haziran 1900, Buenos Aires - ö. Eylül 1970, Buenos Aires, Arjantin), felsefi romanlarıyla ünlü Arjantinli yazar ve eleştirmen.
Yaşamı
1920'lerin başında, Arjantin edebiyatında devrim yaratan ultraísmo akımı yanlısı Martín Fierro ve Proa dergilerini çıkararak grup içinde yer aldı. İlk şiir kitabı Aguiluchos'ta (1922; Yavru Kartallar) modernismo akımına özgü tekniklerle kırsal temaları işledi. Días como flechas (1926; Ok Gibi Günler) ve Odas para el hombre y la mujer (1929; Kadın ve Erkek İçin Odlar) adlı yapıtlarında ultraísmo estetiğini daha cesur eğretilemeler ve imgelerle yansıttı. Yeni Platoncu felsefenin etkisindeki Cinco poemas australes (1937; Güneyden Beş Şiir), Sonetos a Sophia (1940; Sophia'ya Soneler) ve El centauro'daki (1940; Kentuar) şiirlerinde kargaşa içindeki bir dünyada denge ve düzen arayışını dile getirdi. Antalogia poética'da (1969; Şiir Antolojisi) yer alan "Canciones Elbitences" adlı aşk şiirlerinde de aynı temayı sürdürdü.
Marechal'ın başyapıtı, karmaşık tekniği, yenilikçi üslubu ve son derece şiirsel diliyle yeni Latin Amerika romanının ilk örneklerinden sayılan Adán Buenosayres'tir (1948). Romanın başkişisi Adán'ın efsanevi yolculuğunu, Cahennem'e inişini ve ideali arayışını konu alan yapıt, otobiyografik roman ve roman à clef özelliklerini birleştirir; ayrıca jeolojik çağlardan başlayarak Arjantin tarihini yeniden kurar.
Gençliğinde sosyalizmi benimseyen Marechal, Juan Perón döneminde ateşli bir Perón yanlısı olarak hükümette önemli kültürel görevler aldı. Perón'un iktidardan düşmesinden sonra neredeyse unutuldu. Sonraki yıllarda, mitoloji ve idealizmle ilgili arayışlarını sürdürdüğü El banquete de Severo Arcángelo (1965; Severo Arcángelo'nun Şöleni) ve Megafón o la guerra (1970; Megafón ya da Savaş) adlı romanlarıyla yeniden dikkat topladı.[1]