Montferratlı İrene

Montferratlı Yolande (Violante, sonra İmparatoriçe İrene olarak da bilinir; d. 1274 - ö. 1317, Konstantinopolis), Bizans İmparatoru II. Andronikos Palaiologos'un ikinci eşi ve Montferrat Kontluğu'nun yasal varisidir. Doğu Roma imparatoriçesi ve Monferrato Markisi Büyük Gugllielmo V'in kızıdır.[1]

Hayatı

Casale Monferrato'ta doğmuştur. Montferrat ailesinin bir mensubu olan Montferrat Markisi VII. William ile ikinci karısı Beatrice'in kızıdır. Anne tarafından büyükbabası Kastilya Kralı X. Alfonso, büyükannesi ise Aragonlu Violante idi. Yolanda ismi (Violante'nin değişmiş hali) anneannesinden gelir. İlk evliliğinden dul kalan II. Andronikos, Yolanda ile evlendi. Bizans saray gelenklerine göre ismi İrene olarak değiştirildi.

Macaristanlı Anna'dan dul kalan Andronikos II Palaiologos (1282-1328) ile evlendi. 1305 yılında erkek kardeşi Giovanni, I. Âdil'in ölümüyle kendine kalan Monferrato Markiliği'ni, ikinci Monferrato sülalesini kuracak olan küçük oğlu I. Theodoros'a verdi. Oğullarının imparatorluktan eşit pay almasını istedi. Bunun üzerine Bizans topraklarını, Macaristanlı Anna'nın oğlu Mikhael'i ortak alan Andronikos'un çocukları arasında paylaştırmaya çalıştı. Bu girişiminde başarılı olamadı ve Selanik'e çekildi.

Selanik

Dördüncü Haçlı seferi'nin görünen lideri ve İrene'nin atası Montferrat Markisi Boniface, Konstantinopolis Latinler tarafından alındıktan sonra, Selanik Krallığı kurdu. Geç 13. yüzyıl ve 14. yüzyıl kaynakları, Boniface'in Selanik üzerindeki hak iddiasını buranın genç kardeşi Renier'e 1180 yılında Bizans İmparatoru I. Manuel Komnenos'un kızı Maria ile evliliğinde verilmesine dayandırdığını yazarlar.[2] 1204-1224 yılları arası süren bu Krallık, Montferrat hanedanı için hala yaşayan bir haktı. İrene, Konstantinopolis'i 1303 yılında terk edip, Selanik'e yerleşti. Orada, kendi sarayını kurdu, 14 yıl sonra ölümüne kadar kendi finans ve dış politikalarını yönetti.

Evliliği ve çocukları

Evlilik sonucu aşağıdaki çocuklar doğmuştur:

Kaynakça

  1. Büyük Larousse, cilt 11, sayfa 5761
  2. E.g. Salimbene de Adam, Chronicle, 1966 edition vol. 2 p. 790. Cf. Runciman 1951-1954, vol. 3 p. 125, and for full discussion Haberstumpf 1995, ss. 56–67.

Dış bağlantılar

This article is issued from Vikipedi - version of the 5/1/2015. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.