Selef-i Salihin

Selef (Arapça: سلف) veya Türkçe'de yaygın kullanımıyla Selef-i Salihin, İslam literatüründe kullanılan bir terimdir.

Selef, Arapça'da 'önce gelmek, geçmek, geçmişte kalmak' anlamlarına gelir. İslami bir terim olarak ise; ilim ve yaşayış bakımından önder olan İslam peygamberi Muhammed'in sahabeleri ve tâbiîni de içine alan ilk dönem müslümanlarını ifade eder.[1]

Bazı İslam alimleri ise selef terimini daha geniş tutarak sahabeler ve tâbiîn yanında tebei tabiini ve onlara uyanları da bu terimin içine alırlar.[2]

İslam dininde selef kavramının oluşmasına ve onların üstünlüklerine delil olarak şu hadis zikredilir: İnsanların en hayırlısı benim asrım(daki ashâbım)dır. Sonra onları takib edenler(tâbiun), sonra onları takib edenler(etbâu’t-tâbiin)dir. Daha sonra birtakım topluluklar gelir ki onlardan kiminin tanıklığı yeminin önüne geçer, kiminin de yemini tanıklığının önüne geçer.[3]

İkinci nesil

Üçüncü nesil

Ayrıca bakınız

Dış bağlantılar

Kaynakça

  1. ↑ TDV İslam Ansiklopedisi, cilt 36, sayfa 399
  2. ↑ bknz: Ehl-i Sünnet vel-Cemaat Selef-i Sâlihîn Akîdesi, Abdullah b. Abdulhamîd el-Eserî, çev. Beşir Eryarsoy
  3. ↑ Buhâri, Fedâilu’l-ashâb 1, Şehâdât 9
  4. ↑ Al bidaya wan Nahaya
This article is issued from Vikipedi - version of the 3/29/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.