Fernando Ezequiel Solanas

Fernando Ezequiel Solanas (d. 16 Şubat 1936, Buenos Aires eyaleti, Arjantin), siyasal filmleriyle tanınan Arjantinli sinema yönetmeni ve siyasetçi.

Hukuk, müzik ve tiyatro öğrenimi gördükten sonra Paralel Sinema adlı bir yeraltı sinema grubuna katıldı. Var olan sinema sistemine kökten karşı çıkan bu grup, ülkenin sorunlarına yönelik, doğrudan doğruya siyasal amaçlı bir sinemaya savunuyordu. Bu sırada reklam filmleri de çeken Solanas, 1962'de ilk kısa filmi Seguir Andando'yu yaptı.

1968'de, siyasal sinemanın en önemli örneklerinden sayılan La hora de los hornos'la (Fırınların Saati) adını duyurdu. Arkadaşı Octavio Getino'yla birlikte, son derece kısıtlı olanaklarla çektiği 4 saat 20 dakika uzunluğundaki bu film, sansüre ve dağıtım şirketlerine verilmeden, öğrenci örgütleri ve çeşitli siyasal kuruluşlar tarafından dağıtıldı. Film her gösterilişinde izleyicilerce geliştiriliyor, tamamlanıyor ve oluşturuluyor, böylece bir eylem, tartışma ve düşünme ortamı doğuyordu.

Solanas 1970'lerde Peronist partinin (MNJ: Ulusal Adaletçi Hareket) ısmarladığı ve Juan Perón'un Madrid'deki sürgün yıllarını anlatan uzun bir belgesel film çekti. Konulu ilk filmi ise Batı Alman ve Fransız televizyonları hesabına çektiği Los hijos de Fierro (1972; Fierro'nun Oğulları) oldu. 1976'da Arjantin'de askeri cuntanın yönetime gelmesi üzerine Fransa'ya yerleşti. Le regard des autres'dan (1980; Başkalarının Bakışı) sonra askeri yönetimin sona ermesi üzerine 1983'te ülkesine döndü. Dönüşünden sonra gerçekleştirdiği Tangos, el exilio de Gardel'de (1985; Tangolar) sürgün yıllarını yansıtırken dansı ve müziği başlı başına bir anlatım öğesi olarak kullandı. Ülkesinde çektiği ve Cannes Film Festivali'nde en iyi yönetmen ödülünü kazandığı Sur'da (1988; Güney) benzer bir üslupla cunta döneminde çekilen acılara eğildi. 1991'de çektiği El Viaje (Yolculuk) ise Latin Amerika'da geçen bir yol filmiydi.

Yönetmenliğinin yanı sıra Arjantin Başkanı Carlos Menem'e karşı sert eleştirilerde bulundu. Bu eleştirilerden birini yaptıktan üç gün sonra 21 Mayıs 1991'de uğradığı silahlı saldırıda bacaklarından yaralandı. Bu saldırıya rağmen siyasi faaliyetlerle daha fazla ilgilenmeye başladı. 1992'de Buenos Aires eyaletinden Arjantin Senatosu'na adaylığını koydu. Bir sene sonra Büyük Cephe listesinden Temsilciler Meclisi'ne seçildi. Ancak bir sene sonra bu hareketten ayrıldı.

Daha sonra yazarlığa ve yönetmenliğe devam eden Solanas, 2005 tarihli La Dignidad de los Nadies (Hiç Kimselerin Onuru) ile 2008 tarihli La última estación filmlerinin yönetmenliğini yaptı. 2004 yapımı Memoria del saqueo (Yağma Anıları: Toplumsal Soykırım) filminde, Arjantin’in 1983'ten sonra demokratik olarak seçilmiş liderler tarafından bile sistematik olarak yağmalanmasını gözler önüne seren belgeseldir.[1] 2007'de Gerçek Sosyalist Parti'den başkan adaylığına girişti; yüzde 1.58 oy oranı ile 5. oldu. Haziran 2009'da, kurucusu olduğu Proyecto Sur'dan (Güney Projesi) Temsilciler Meclisi'ne seçildi.

Filmografi

Kaynakça

  1. ↑ Yanma anıları, Ferzane Zenan, Hürriyet, 6 Aralık 2010.

Dış bağlantılar

This article is issued from Vikipedi - version of the 5/25/2014. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.