Selmanhacılar, Selendi
| Selmanhacılar | |
| — Mahalle — | |
 |
|
 |
|
| Ülke |  Türkiye |
|---|---|
| İl | Manisa |
| İlçe | Selendi |
| Coğrafi bölge | Ege Bölgesi |
| Nüfus (2008) | |
| - Toplam | 395 |
| Zaman dilimi | UDAZD (+3) |
| İl alan kodu | 0236 |
| İl plaka kodu | |
| Posta kodu | 45970 |
| İnternet sitesi: | |
Selmanhacılar, Manisa ilinin Selendi ilçesine bağlı bir mahalledir.
Selmanhacılar Köyü Selendi ilçesine 18 km uzaklıkta ve 2010 yılı TÜİK verileriyle 357 nüfusa sahip eski bir yerleşim alanıdır. İlke çayı kenarına kurulmuştur.
Tarihçe
Köy ile ilgili Molla Mehmet GÜRLER (D.T:R1327-Ö.T:M30.05.2005)’in verdiği bilgiler: Köy, civarda yerleşik altı yörükten biri olan Selman'dan isim almıştır. Bu kişinin Hacca gidip döndükten sonra "Selmanhacılar" diye anılması ve köye yerleşmesiyle köy kurulmuştur.
Köy 1930’a kadar Demirci’ye, 1930-1954 arası Kula'ya bağlı idi. Selendi'nin 1954 yılında İlçe olmasıyla Selendi'ye bağlanmıştır
İklim ve Bitki Örtüsü
Köy ve çevresinde karasal özellikli Akdeniz iklimi etkilidir. İklimi kıyı Ege'ye göre göre yazın serin, kışın daha serttir. Köy; iki dağın eteğinde kurulması nedeniyle etrafı soğuklara kapalı ve güneş ışığını kolaylıkla alabilecek konumdadır.
Mahallede çam, meşe (palamut) ve çalı türleri (pıynar ağaçları vb) ağırlıklı bitki örtüsünü teşkil etmektedir. Bu durum köy için ayrıca bir zenginlik kaynağıdır. Ziraat Mühendisi Ahmet AYHAN'ın Menengiç ağaçlarına antep fıstığı aşılama projesiyle köye yaklaşık olarak 4000 adet antep fıstığı kazandırılmıştır.
Nüfusu
Köy nüfusu 1950 yılında yapılan sayıma göre 365’tir. 1985 yılında ise en fazla 524 sayısına ulaşmıştır. Bu tarihten sonra 2000 yılına kadar nüfus hep düşüş göstermiştir. 2000 yılı itibariyle nüfusu ise 476 iken 2010 TÜİK verilerine göre 177 Erkek ve 180 kadın toplam 357'ye düşmüştür.
Selmanhacılar Köyü 1970 yılında 105, 1990 yılında 119, 2008 yılında ise 124 hanedir. Mahallede okur yazar sayısının özellikle yüksek tahsil gören kişilerin sayısı fazladır. Bu kişiler devlet memuru olarak veya özel sektörde çalışmaları nedeniyle mahalleden ayrılmıştır. Ayrıca mahallenin eskisi kadar geçim durumunun iyi olmaması nedeniyle de çevre il ve ilçelere göç olmuştur. Bu etkenler nüfusun azalmasına sebep olmuştur.
Mahallenin 01 Ocak 2008 tarihi itibarı ile yapılan istatistiki çalışma sonucu nüfus durumu:
Mahallede Bulunan Ev Sayısı 162
Kullanılan Ev Sayısı (Hane Sayısı) 124
Mahallede Bulunan Nüfus 395 (Bu sayı TÜİK verileriyle aynıdır)
Çalışma Amaçlı Mahalleden Ayrılan Kişi Sayısı 46 (Aileleri Mahallede)
Toplam Nüfus 441
Mahalleden Tamamen Ayrılan Aile Sayısı 131
Mahalleden Ayrılan Aillelerin Evlerindeki Nüfus 499 (Tahmini %90 hesaplanmıştır)
Mahalledeki ve Dışarı Giden Ailelere Katılan Yabancı Nüfus 100
Köyle İlişiği Kesilmiş Sülale Sayısı 25 (Bu sülaleler hakkında bilgi
toplanamamıştır)
Traktör Sayısı 91
Araba, Motorsiklet, Otobüs, Minibüs Sayısı: 32
Ekonomisi
Mahallenin geçim kaynakları tarım ve hayvancılığa dayalıdır. Gediz ırmağının bir kolu olan İlke çayı kenarında kurulmuş olmasıyla sulu tarıma elverişli arazilerinde her türlü tarım yapılmaktadır. Köy fazla sayıda traktör ve ekipmana sahiptir ve modern tarım yapılmaktadır. Soğan tohumu (karaca) yetiştiriciliği mahallede oldukça yaygındır. Tütün üretimi de yaygın olarak yapılmaktadır. Ekili arazi potansiyeli iyidir. Sebze meyve türlerinin çoğu yetiştirilmektedir. Başlıca sebze ve meyve türleri: Bakla, Bamya, Balkabağı, Barbunya, Bezelye, Biber, Börülce, Brokoli, Domates, Fasulye, Havuç, Ispanak, Kabak, Karnabahar, Lahana, Marul, Maydanoz, Mısır, Nohut, Patates, Patlıcan, Pazı, Pırasa, Roka, Salatalık, Sarımsak, Sebze bahçesi, Semizotu, Soğan, Şalgam, Tere, Turp, Arpa, Buğday, Yulaf, Ahududu, Alıç, Antepfıstığı, Armut, Ayva, Badem (payam), Böğürtlen, Ceviz, Çamfıstığı, Çilek, Dut, Elma, Erik, İğde, İncir, Karadut, Kayısı, Kızılcık, Kiraz, Kuşburnu, Muşmula, Nar, Şeftali, Üzüm, Vişne ve Zeytin.
Hayvancılıkta başta koyun gelmektedir. Keçi yetiştirilmesi alınan bir kararla köy çevresindeki yeşil alana zarar verdiği gerekçesiyle yasaklanmıştır. Mahallede hayvan ıslah çalışmaları da vardır. İnek besiciliği bunun en güzel örneğidir. Holstein-Simmental-BrownSwiss (Montofon) cinsi inek besiciliği yapılmaktadır. Bu durum üretimi olumlu yönde etkilemekte ve gelir seviyesini yükseltmektedir. Kümes hayvancılığı da mahallede yapılmaktadır.
Kültürü
Mahallede geleneksel yörük düğünleri yapılmaktadır. Kış geceleri yüzük oyunu ve kış sohbetleri yapılır(son zamanlarda önemini yitirmiştir). Kışın ayrıca tavşan ve keklik avcılığı yapılır. Mahallede belirgin olarak yapılan halı, kilim, torba, namazlık, kuşak gibi el sanatları fabrikasyon ürünlerin üretilmeye başlanmasıyla oldukça az yapılmaktadır. Kadınlar kış gecelerinde gelinlik kızlarına çorap örme oya ve tığ işleri ile çeyizlik hazırlayarak boş vakitlerini değerlendirirler.
İşler mahallede imece usulü ile yapılmaya devam etmektedir. Köylüler işlerini yardımlaşma ve değişik usulü imece çalışması ile işlerini beraberce yaparlar. Köy konağı, su ve kanalizasyon döşenmesi, yolların taş ile döşenmesi de imece usulüyle yapılmıştır.
Resimler
Köy merkezi
Köy camisi
İlke Çayı
Seymanlar
Muhtarlar
| Göreve Başladığı Yıl | İsmi |
| 1912 | Hacı Ali Kahya |
| 1930 | Molla Hüseyin |
| 1932 | Hasan(ağa) Çetinkaya |
| 1934 | İbrahim Yiğit |
| 1938 | Ahmet AYHAN |
| 1940 | Halil Av |
| 1944 | Hüseyin Durmuş |
| 1946 | Mehmet Karazeybek |
| 1949 | Hacı Tahir Arı |
| 1950 | Süleyman Bozdağ |
| 1960 | Nazlım Arı |
| 1963 | Nazlım Arı |
| 1968 | İbrahim Bozdoğan |
| 1973 | Mustafa Koç |
| 1977 | Kamil Yiğit |
| 1984 | Mehmet Yılmaz |
| 1989 | Durmuş Ali Çalışkan |
| 1997 | Hasan Kaygısız |
| 2009 | Mehmet AKMAN |
| 2014 | Ali KAYGISIZ |
Dış bağlantılar
|
| Türkiye portali |