Mecidiyeköy, Şişli
<tr class_"mergedrow">
| Mecidiyeköy | |
| — Mahalle — | |
 Mecidiyeköy Metrobüs durağı. |
|
| Koordinatlar: 41°04′K 29°00′D / 41.067°K 29°D | |
| Ülke |  Türkiye |
|---|---|
| Bölge | Marmara |
| İl | İstanbul |
| İlçe | Şişli |
| Yönetim | |
| - Muhtar | Fehmi Pala |
| Nüfus (2014) | |
| - Toplam | 19,960 [1] |
| Zaman dilimi | DAZD (UTC+2) |
| Posta kodu | 34381 |
| Alan kodu | 212 |
| Plaka kodu | 34 |
Mecidiyeköy, İstanbul ilinin Şişli ilçesinde yer alan bir semt. Şişli ile Esentepe semtleri arasında, Büyükdere Caddesi'nin iki yanında, ağırlıklı olarak kuzey kesiminde yer alır.
Mecidiyeköy'ün de üzerinde bulunduğu bölge, İstanbul'un Avrupa yakasının, 1950'lerden sonra hızla iskana açılan ve bu dönemden itibaren kentin en yoğun konut, iş ve trafik merkezlerinden biri haline gelen bölgelerindendir.
Geçmişi
Bölgede ilk iskan hareketi Osmanlı padişahı Abdülmecit'in döneminde (hükümdarlığı 1839-1861) muhacirlere bugünkü Mecidiyeköy'de toprak verilmesiyle ve buraya iskan edilmeleriyle başladı. Mecidiyeköy'ün adı da Abdülmecid'den gelmektedir. Bölgenin bu ilk iskanı sırasında, çevresinin dutluklarla dolu olduğu ve buraya özellikle dut yemek için gelindiği bilinmektedir. Dutluklar 1930'lara, hatta yer yer 1950'lerin sonlarına kadar varlıklarını sürdürmüştür. 1950'lere kadar bu bölge (Mecidiyeköy, Esentepe, Zincirlikuyu, Levent) Mecidiyeköy'deki küçük bir köy yerleşimi dışında bomboş kırlardan ibaretti. 1930'larda Büyükdere Caddesi'nin güneydoğu tarafında eski İETT garajı ve daha kuzeyde, likör fabrikasından (2012 yılında yıkıldı) başka kayda değer bina yoktu.
Yine 20. yüzyıl'ın ilk yarısına kadar, Mecidiyeköy ve çevresindeki Fulya, Esentepe gibi mahallelerin bulunduğu sırtlar ve yamaçlar çiçek, özellikle de karanfil tarlalarıyla ünlüydü. İstanbul'un Avrupa yakasında, hafif ve serin rüzgara ve kırmızı toprağa ihtiyaç duyan karanfil yetiştirmeye en elverişli olan yöresi, Mecidiyeköy çevresiydi.[2]
Bölgenin kırsal görünümü 1950'li yıllara kadar sürmüş, çevresi dut bahçeleri ile dolu olan Mecidiyeköy, bu dönemden sonra hızla iskana açılarak İstanbul'un en yoğun konut, iş ve trafik merkezlerinden bir haline gelmiştir. 1970'lerden itibaren daha hızlı bir biçimde yapılaşarak bir yandan Şişli öte yandan Levent ile kesintisiz ve yoğun biçimde birleşti. Yapılaşma süreci içerisinde kırsal yapı hızla yok olurken, Büyükdere Caddesi ile 1970'lerin başlarında inşaat edilen Boğaziçi Köprüsü'nün bağlantı yolu olan ve Mecidiyeköy'den geçen D 100 çevre yolunun çevresi tümüyle bir iş alanına dönüştü.
Galatasaray Spor Kulübü'nün 2011 yılına kadar maçlarını oynadığı Ali Sami Yen Stadyumu idari birim olarak Fulya Mahallesi içinde kalmakla birlikte Mecidiyeköy'ün bir parçasıydı. Cevahir, Astoria ve Profilo AVM burada yer almaktadır. 2012 yılında Trump Towers adıyla yeni bir alışveriş merkezi hizmete girmiştir. Bilişim sektörünün en eski bilgisayar şirketleri bu semtte kurulmuş ve birçoğu halen bu semttedir.
Konumu
İstanbul 1. Çevre Yolu, Büyükdere Caddesi ve Yenikapı-Hacıosman metro hattı gibi birçok ulaşım hattının kesişim noktası olduğu için İstanbul şehir içi ulaşımında çok büyük bir öneme sahiptir. Metrobüs hattının güzergahı olan İstanbul 1. Çevre Yolu (D 100) meşhur Mecidiyeköy Viyadüğü'nden geçer. Tüm bu ulaşım özelliklerine ek olarak hem merkezi konumu hem de bir iş alanı olması nedeniyle İstanbul'un ve Şişli İlçesi'nin yoğun taşıt ve yaya trafiğine sahip olan bir semtidir.
Mecidiyeköy Mahallesi, güneyde Büyükdere Caddesi ve Fulya Mahallesi, batıda Kuştepe Mahallesi, kuzeyde dar bir boyunla Gültepe, doğuda Esentepe ve onun batısında bulunan Gülbahar Mahallesi ile sınırlıdır.
İdari olarak küçük bir alan kaplamasına karşın, genellikle halk arasında Esentepe, Gayrettepe, Ortaklar Caddesi, Fulya, Gülbahar, Kuştepe, 19 Mayıs ve Şişli Merkez mahallelerinin de içinde olduğu bir alan olarak bilinir. Şişli'ye bağlı olmakla birlikte Kağıthane'nin güneyi ile birleşik durumda gibidir.
Kaynakça
- ↑ http://rapory.tuik.gov.tr/27-03-2015-13:19:23-204267436310252008382039575378.html
- ↑ "Mecidiyeköy", Dünden Bugüne İstanbul Ansiklopedisi, Tarih Vakfı, 1994. ISBN 975-7306-00-2.
| ||||||||||