Radikal Cumhuriyetçiler

Radikal Cumhuriyetçiler, 1854-1877 yılları arasında ABD'deki Cumhuriyetçi Parti içindeki bir gruptur. Özellikle 1865 yılında sona eren Amerikan İç Savaşının ardından eski Amerika Konfedere Devletlerine bağlı eyaletlerde yürütülen yeniden yapılanma sırasında iktidardaydılar.

Siyasi eğilim

Radikaller iç savaş boyunca köleliğe karşı çıkarlar. Savaşın kazanılmasından sonra ise özgürlüklerine kavuşan eski köleler için eşit hakları savunurlar.[1] Radikaller, Demokratlar tarafından kıyasıya eleştirilmekte, bazen bu muhalefete Cumhuriyetçi Partiden de destek gelmekteydi.

Radikaller Başkan Abraham Lincoln tarafından henüz savaş sürmekteyken 1863 yılında başlatılan yeniden yapılanma programını eleştirerek çok merhametli bulacaklardır. Radikaller Lincoln tarafından veto edilen Bağlılık yemini olarak adlandırdıkları uygulamayı yürürlüğe koymaya çalışacaklardır.

Johnson dönemi

Lincoln’ün suikast sonucu öldürülmesiyle başkan olan Andrew Johnson, ilk başta Radikal gibi davransa da kısa sürede onlarla olan bağlarını kopartarak yoğun bir çatışmaya girecektir. Radikallerle arasındaki gerilim 1868 yılında hakkında verilen gensoru ile zirveye çıkacak, bir oy farkla önerge reddedilse de Radikallerin gücü bu dönemde doruğa çıakcaktır.

Yeniden yapılanma

1866 seçimlerinden sonra Radikaller Kongreyi kontrol edecek çoğunluğu sağlarlar. Bu dönemde güney eyaletlerinde, özgürleşen eski köleler, bölgedeki çoğu yoksul scalawaglar ve Kuzeyden bölgeye giden carpetbaggerların koalisyonu ile iktidardadırlar. Radikaller 1869-1877 yılları arasında başkanlık yapan Ulysses S. Grant ile de gergin ilişkiler içerisinde olacaklardır. İktidarda oldukları dönemde siyahlara oy hakkı tanınmış, güney eyaletlerinin yıkılan sanayisi ve özellikle demiryolları yeniden inşa edilmiş ve özellikle yoksul beyazlar ve siyahlar için okullar inşa edilmiştir.

Tasfiye ve son

Demokratlar ve Radikal karşıtı Cumhuriyetçiler bu dönemde sürekli olarak Radikallerin iktidarının yolsuzluklar ve haksızlarla dolu olduğunu iddia etmekteydi. Grant döneminde ortaya çıkan skandallar ve yolsuzluklar kamuoyu baskısına yol açacak düzeydeydi. Ayrıca Kuzeyli sanayiciler Radikallerin kendi çıkarlarına karşı uygulamalarına karşı Güneydeki eski nüfuz sahibi yöneticilerle işbirliğine başlamışlardı. Radikallerin önerdiği azatlı kölelere toprak dağıtılması planı ise kendi partilerinde bile kabul edilmemişti. Güney eyaletlerinde siyahlara karşı baskı ve şiddet uygulamaları örgütlü bir hale gelmiş, Ku Klux Klan gibi örgütler iyice güçlenmişti. Bu koşullar altında güney eyaletlerinde yapılan seçimlerde Demokratlar çoğunluğu yavaş yavaş kazanmaya başlayacak, şiddet eylemlerine müdahale ise Başkan Grant tarafından engellenecektir. 1877 yılına gelindiğinde özellikle Thaddeus Stevens ve Charles Sumner gibi liderlerini kaybeden grup iktidardan düşecek ve tasfiye edilecektir.

Önde gelen üyeleri

Kaynakça

  1. Bu haklar arasında oy hakkı, kölelerin ekonomik olarak desteklenmesi vb bulunur.

Ayrıca bakınız

Konuyla ilgili yazılan eserler

This article is issued from Vikipedi - version of the 1/15/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.