Bardanes Turkos

Bardanes
Bağlılığı Bizans İmparatorluğu
Rütbesi Domestikos tōn scholōn,
Trakyalılar Theması ve Anatolikon Theması strategos'u,
Anatolikon Theması monostrategos'u

Bardanes, lakabı Tourkos, "Türk" (Yunanca: Βαρδάνης ὁ Τοῦρκος, 795–803 yılları arası aktif), İmparator I. Nikeforos'a karşı başarısız bir ayaklanmaya önderlik eden ya Ermeni asıllı ya da Hazar Türk asıllı Bizans generali.

Bizans İmparatoriçesi Atinalı İrini'nin (797-802 arası hükümdar) baş destekçisi olmasına rağmen, onun tahtan indirilip, Nikeforos'un yeni imparator olmasından sonra Anadolu orduları baş komutanı olarak atanmıştır. Muhtemelen Nikeforos'un ekonomik ve dini politikalarına muhalefet nedeniyle, Temmuz 803 tarihinde bir isyan başlatmıştır. Birlikleri Konstantinopolis'e yürümüş fakat halk desteği sağlamakta başarılı olamamıştır. Bu noktada baş destekçilerinden bazıları onu terk etmişler ve savaşta imparatorluk kuvvetleri ile savaşmakta isteksizlik göstermişlerdir. Bardanes, savaşı bırakıp teslim olmayı seçmiştir. Kurduğu bir manastırda keşiş olup, askerliği bırakmıştır. Orada muhtemelen Nikeforos'un emriyle kör edilmiştir.

Aslı ve erken dönem kariyeri

İmparatoriçe İrini'nin 797–802 yılları arası tek hükümdarlığına ait altın sikkenin ön ve arka yüzünde, asa ve globus cruciger tutan tac giymiş bir kadın gösterilmektedir.

Bardanes'ın erken dönem hayatı hakkında hiçbir şey bilinmemektedir. Modern tarihçiler tarafından, ilk isminin Vardan isminin Grekleştirilmiş hali olması nedeniyle Ermeni asıllı olduğu düşünülür. Lakabı "Tourkos" ise "Türk" anlamına gelip muhtemelen Hazar Türk kökenli olduğu için verilmiş ve isyandan sonra onu aşağılamak için kullanılmıştır.[1]

Bardanes, büyük olasılıkla Günah Çıkartıcı Teofanes'in vakainamesinde 790ların ortalarında adı geçen Patrikios Bardanios ile aynı kişidir. 795 yılında Scholai Muhafızları komutanı ("Domestikos tōn scholōn") olmuş ve keşiş Plato'yu VI. Konstantin'in (780–797 arası ortak hükümdar) Plato'nun yeğeni Theodote ile yaptığı ikinci evliliğe karşı yaptığı açık muhalefet nedeniyle Sakkoudion Manastırında tutuklamıştır. Trakyalılar Theması strategos'u (askeri vali) olarak anne imparatoriçe Atinalı İrini'yi oğlunun tacını gasp ettiğinde desteklemiştir.[2]

1 Nisan 799, Paskalya pazartesinde saraydan Havariyyun Kilisesi'ne yapılan eşsiz zafer alayında İmparatoriçenin arabasının atlarını süren dört patrikioi'den biri olarak kaydedilmiştir, diğerleri Niketas Triphyllios, Sisinnios Triphyllios ve Konstantin Boilas'tır.[3]

31 Ekim 802 tarihinde, İrini, maliye bakanı (logothetes tou genikou) Nikeforos tarafından tahttan indirilip sürgüne gönderildi. O tarihte, Bardanes hala Trakyalılar Theması patrikios ve strategos'uydu fakat kısa bir düre sonra çok daha güçlü Anatolikon Themasına atandı Ertesi yıl, muhtemelen Nikeforos'un her yıl Abbasiler'e ödenen haracı devam ettirmeyi red etmesinin ardından, Araplara karşı bir sefer hazırlamıştır, İmparator, görünürde, Bardanes'ı yalnızca istisnai durumlarda verilen İmparatorluğun beş Anadolu themasının monostrategos'u ("tek general", aslında baş komutan) pozisyonuna atadı.[4] Ancak bu atamanın anlamı belirgin değildir; daha sonraki kaynaklarda monostrategos olarak anılırken, o zaman daha yakın kaynaklarda Anatolikon Theması strategos'u olarak anılmıştır. Daha sonraki kaynakların ünvanını, "Bütün Doğunun (Anatole) generali" olarak yanlış yorumlamaları muhtemeldir.[5]

İsyan

I. Nikeforos ile oğlu ve ortak imparator Stavrakios'a ait altın sikkenin ön ve arka yüzünde, büyük asa ve bir akakia tutan tac giymiş sakallı bir adam ile globus cruciger ve bir akakia tutan sakalsız genç büstü gösterilmektedir.

Temmuz 803'te, Halife Harun Reşid'in (786–809 arası hükümdar) oğlu El-Kasım komutasında Abbasi ordusu Bizans sınırlarına doğru ilerlemeye başladı. Nikeforos Mayıs başında ayağını kırdığı için, Araplara karşı Bizans ordusunu kumanda etmek Bardanes'a düştü. Sonuçta O da Anadolu'nun Thema ordularına Anatolikon Themasında toplanma emri verdi.[6]

Temmuz 803 ortası (tarih, modern tarihçiler tarafından 16, 18 ya da 19 Temmuz olarak yorumlanır), Bardanes, toplanan Anatolikon, Opsikion, Trakyalılar ve Boukellarion Themaları birlikleri tarafından imparator ilan edildi. Ancak Armeniakon Theması, belki Anatolikonlar ile olan geleneksel rekabetleri ya da ordunun kalan kısmıyla henüz birleşmedikleri için, bu başkaldırıya katılmadılar. Bardanes, 793 tarihli Armeniakon isyanının bastırılmasına katılmasının hâla birliklerin hafızasında canlı olması nedeniyle ona karşı bir düşmanlığın var olmasınında bir sebep olduğunu düşünenler vardır.[7] Bardanes'ın isyanını yazan 10. yüzyıl Günah Çıkartıcı Teofanes ve 13. yüzyıl Synopsis Chronike adlı Bizans vakainamelerinde birliklerin ana motivasyonunun ekonomik sebepler olduğu yazılmıştır. Nikeforos'un kötü durumdaki imparatorluk maliyesi için sıkı bütçe politikaları uygulamaya başlamıştı. İmparator, askerlere uygulanan veraset vergi muafiyetini kaldırdı, hatta bazen onları parasız bıraktı. Diğer taraftan Bardanes'ın bu konuda iyi bir namı vardı, Araplara karşı yaptığı seferde elde ettiği ganimeti askerler bölüştürmüştü.[8]

Bardanes'ın kendisinin motivasyonu ise daha az belirgindir. Bizans vakainamelerine göre onu bu konuda azat etmeleri konusunda askerleri ikna etme çabaları başarısız olunca, ona verdikleri desteği isteksizce kabul etmiştir. Bir diğer hikayeye göre, bu isyandan önce, Bardanes'a üç önemli ortağı eşlik ediyordu: Slav Thomas, Ermeni Leo ve Amoriumlu Mikhail ile birlikte Philomelion'da kutsal bir adamı başkaldırının geleceğini öğrenmek için ziyaret ettiler. Keşiş doğru şekilde isyanın başarısızlığa uğrayacağının, Thomas'ın da bir isyan başlatacağının ve Leo ile Mikhail'in imparator olarak hüküm süreceğinin kehanetinde bulundu. Sonradan uydurulmuş olma olasılığı yüksek olsa da bu hikaye Bardanes'in isyanı önceden planladığını ima etmektedir.[9]

Kişisel hırsının yanında, Bardanes toprak sahibi aristokrasinin ve İmparatoriçe İrini yönetimini destekleyen sadık İkona destekleyicisi (iconodule) hizbin bir üyesiydi. Bu nedenle Nikeforos'un hem dini alanda ikona karşıtı (Iconoclast) ve İkona destekleyicisi (iconodule) hiziplere karşı dikkatli sürdürdüğü tarafsız duruş hem de toprak sahiplerine koyduğu yeni vergiler ve kilise mülklerini istimlak etmesi ile sosyo-ekonomik boyutta menfaatleri bozulan muhalif geleneksel seçkinlerin bir temsilcisi olarak da görülebilir.[10] Tarihçi Warren Treadgold, Nikeforos'un ayrıca isyanın Nikeforos'un tahtı gasp etmesine bir tepki ve en azından görünürde İrini'nin tekrar dönmesine yardım amacı taşıdığını ileri sürer. Fakat İrini'nin Midilli adasında 8 Ağustosta ölümü isyanın herhangi bir meşruluk iddiasını ortadan kaldırdı.[11]

Şehir, yol ve vilayetleri gösteren Türkiye haritası, Thomas'ın isyanı zamanı Bizans Asya Minör ve Bizans-Arap sınır bölgesi

İsyan muhtemel olarak Anatolikon Theması başkenti Amorium'da başlamıştır. Oradan asi ordu, İmparatorluğun mevcut askeri gücünün yarısını içerecek şekilde önce Nikomedia'ya giden askeri güzergahı izleyerek kuzey ve batıya ilerlemiş sonra İmparatorluk Başkenti Konstantinapolis'in karşısında Boğaziçi kenarında Chrysopolis kasabasına devam etmiştir. Orada, Bardanes muhtemel onun isyanının devamı başkent içinde Nikeforos'a karşı bir ayaklanmayı beklemek için sekiz gün kamp yapmıştır. Bu gerçekleşmeyince ve halk yeterince istekli olmadığını gösterince büyük ordusunu Malagina'ya çekmiştir. Burada, iki büyük destekçisi Ermeni Leo ve Amoriumlu Mikhail onu terk etmiştir. Onların bu hareketleri Nikeforos tarafından cömert bir şekilde ödüllendirilmişlerdir: Mikhail, İmparatorun özel birliğinin komutanı, Leo da Foederati alayı komutanı olarak atanmışlardır.[12]

Bu terk edilme Bardanes'ın cesaretini daha fazla kırdı ve İmparatorluğa bağlı orduyla savaşma konusunda isteksizdi ve VI. Konstantin'in Theodote ile yaptığı ikinci evliliği kıyan Kathara manastırı hegumenos'u Joseph'in arabuluculuğunda teslim olma seçeneğine yöneldi. Bardanes, Konstantinapolis Patriği Tarasios ve Senato'unn önde gelen üyeleri tarafından imzalanmış ve kendisinin ya da emrindekilerinin eğer teslim olurlarsa cezalandırılmayacaklarına dair mektup aldı. İyi niyetin bir nişanesi olarak, Nikeforos mektup ile beraber altın hacını yolladı.[13] Bu garantiler ile tatmin olup Bardanes, 8 Eylülde ordusunu bırakıp Nicaea üzerinde Cius'ta bulunan Herakleios Manastırına iltica etti. Sonra Prote adasına götürülmüş, orada geçmişte kendi kurduğu bir manastıra girip Sabbas manastır ismini almıştır.[13]

İsyandan sonraki durum

Bardanes'ın manastıra kapanmasından sonra, I. Nikeforos resmen onu görevden aldı ve mülklerinin büyük kısmına el koydu. İsyanda yer alan diğer thematik generalleri de görevlerinden aldı, başkaldırıya destek veren Sardes Amorium ve Nikomedia Metropolitlerini Sicilya açıklarında bulunan küçük bir ada olan Pantelleria'a sürgüne yolladı. Diğer taraftan Anadolu orduları askerlerine bir yıl ödeme yapmadı.[14]

Aralık 803 (Treadgold, 804 olarak gösterir) tarihinde, bir grup Likaonyalı (muhtemelen Paulusçu asker Prote adasına gidip, Bardanes'ı kör etmişlerdir.[15] Bu çok sembolik bir eylemdi: kör etme, kafir ve asiler ya da tahttan indirilen imparatorları tehdit olmaktan çıkarmak için kullanılan bir cezaydı.[16] Daha sonra Senato'dan önce yapılan kamuoyuna yapılan açıklamada bu konuyla hiç ilgisi olmadığı hakkında Nikeforos yemin etmiş olmasına rağmen büyük olasılıkla bu İmparatorun kendisinin verdiği bir emirdir. Çoğu tarihçi Nikeforos'un doğrudan müdahalesi olduğuna inanmaktadır, fakat Bardanes'ın imparatora artık tehdit oluşturmadığından dolayı Treadgold askerlerin bunu kendi eylemlerinin olduğu ihtimalini de göz ardı etmemektedir. Olayda, Patrik ve Senato faillerin cezalandırılması için baskı uygulamalarına rağmen ve Nikeforos gitmelerine izin vermiştir.[17]

Bardanes'ın isyanı kısa süreliğine Bizans'ı zayıflattı, özellikle Doğu'yu tehdit eden Araplarla pazarlık gücünü zayıflattı, fakat Kasım'ın istilası sınırlı bir amaç taşıyordu ve babasının daha geniş müdahalesi kısa süre sonra büyük bir askeri çatışma yaşanmadan daha mutedil bir barış anlaşması ile sonlandı. Sonuçta, isyanın orduya ya da Anadolu'ya ciddi bir etkisi olmadı.[18] Diğer taraftan, askerlerin Nikeforos ile yaşadıkları memnuniyetsizlik takip eden yıllarda tekrar su yüzüne çıktı ve Nikeforos'un hükümdarlığının daimi bir problem kaynağı olduğunu kanıtladı.[19]

Ailesi

Domnika isimli bir kadın ile evlenmiş ve birçok çocuğu olmuştur. Amoriumlu Mikhail'ın karısı Tekla o çocuklardan biri olarak kabul edilir. Teofanes Continuatus ve Genesios, Bardanes'ın iki kızını Amoriumlu Mikhail ile bir diğer subayı ile evlendirdiğini kaydetmişlerdir.[20] Warren Treadgold, Barka isimli ya da lakaplı ikinci bir kızını belirlemiştir, Ermeni Leo bu kızıyla ile evlenmiş ancak 813 yılında tahta geçmesinden kısa bir süre sonra, Theodosia ile evlenebilmek için ondan boşanmıştır. Ancak bu kızı Leo'nun ilk doğan erkek çocuğunun gerçek annesidir.[21] Theodosia, Leo'nun şüphesiz tasdik edilmiş tek karısıdır ve boşandığına ya da evlendiğine dair bir kanıtta mevcut değildir. Leo ayrıca Bardanes'ın "kuzeni" olarak isimlendirilir, fakat bunun gerçekten mi yoksa "kayınbirader" anlamında mı olduğu açık değildir. Eğer ikincisi geçerliyse, bu akraba ilişikisi her tür evliliğe engeldir. Ek olarak, bu hikaye çok muhtemel basitçe sonradan türemiş, Amoriumlu Mikhail'in Tekla ile evliliği ile ortaya çıkmıştır.[22] 813 yılında yüksel dereceli resmi bir görev almış Bryennios ya da Bryenes isminde bir oğlu bilinmektedir.[23] Birçok isimsiz genç çocuğu ayanında ismi bilinmeyen ve evlenmemiş bir kızı kaydedilmiştir, 803 yılında Domnika ile beraber, onlar da Bardanes'ın kaderinin bir parçası olarak ya fakir bırakılmışlar ya da Konstantinopolis'te kurdukları küçük bir manastıra kapanmışlardır.[24]

Kaynakça

  1. ↑ Kountoura-Galaki 1983, s. 203–204; Treadgold 1988, s. 129.
  2. ↑ Kazhdan 1991, ss. 255, 1008, 1684; Kountoura-Galaki 1983, ss. 204–205; Treadgold 1988, s. 107; Winkelmann et al. 1999, s. 255.
  3. ↑ Treadgold 1988, s. 114; Winkelmann et al. 1999, s. 249.
  4. ↑ Kazhdan 1991, ss. 255, 1008; Kountoura-Galaki 1983, ss. 206–207, 209; Kiapidou 2003, Chapter 1; Treadgold 1988, s. 129.
  5. ↑ Winkelmann et al. 1999, s. 253.
  6. ↑ Treadgold 1988, s. 131.
  7. ↑ Kaegi 1981, ss. 245–246; Treadgold 1988, s. 131; Kiapidou 2003, Chapter 2.1.
  8. ↑ Kaegi 1981, s. 245; Kazhdan 1991, s. 255; Treadgold 1988, s. 131.
  9. ↑ Kaegi 1981, s. 245; Kazhdan 1991, s. 255; Treadgold 1988, s. 131; Kiapidou 2003, Note #4.
  10. ↑ Kountoura-Galaki 1983, ss. 207–211.
  11. ↑ Treadgold 1988, ss. 131–132.
  12. ↑ Kaegi 1981, s. 246; Kountoura-Galaki 1983, ss. 212–213; Treadgold 1988, ss. 131–133, 197; Kiapidou 2003, Chapter 2.1.
  13. 1 2 Kazhdan 1991, s. 255; Kountoura-Galaki 1983, ss. 213–214; Treadgold 1988, s. 132; Kiapidou 2003, Chapter 2.2.
  14. ↑ Kaegi 1981, ss. 246–247; Kountoura-Galaki 1983, s. 213; Treadgold 1988, ss. 132–133; Kiapidou 2003, Chapter 3.
  15. ↑ Kountoura-Galaki 1983, ss. 213–214.
  16. ↑ Kazhdan 1991, ss. 297–298.
  17. ↑ Kazhdan 1991, s. 255; Kountoura-Galaki 1983, ss. 213–214; Treadgold 1988, ss. 134–135.
  18. ↑ Treadgold 1988, s. 133; Kiapidou 2003, Chapter 3.
  19. ↑ Kaegi 1981, ss. 256–257.
  20. ↑ Garland 2006, s. 7; Treadgold 1988, ss. 198, 369, 414.
  21. ↑ Treadgold 1988, ss. 188, 196–199, 414–415.
  22. ↑ Treadgold 1988, s. 415; Winkelmann et al. 1999, s. 253; Winkelmann et al. 2000, s. 499.
  23. ↑ Treadgold 1988, s. 369
  24. ↑ Garland 2006, ss. 7–8; Treadgold 1988, ss. 132, 369; Winkelmann et al. 1999, ss. 251–254.

Dış kaynaklar

This article is issued from Vikipedi - version of the 7/26/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.