Sahâbî kavli


İslâm Fıkhı

Kavramlar
Fıkhî mezhepler
Kaynaklar

Dinî Vazifeler

İktîsat

Siyaset
Siyâsî mezhepler

Sahâbî kavli, İslam hukuku olan fıkıh ilminin kullandığı kaynaklardan, fer'î delillerdendir. Sahabiler İslam dininin son peygamberi ve güncel şeriatın iletildiği Muhammed'in zamanında yaşamış, onunla tanışmış Müslüman kimselerdir. Kavil Arapça kökenlidir ve "söz" demektir.[1] Sahabi kavli ile kasıt sahabilerin fetva ve sözleridir. Birçok fıkıh mezhebinde sahabilerin yaptığı eylemler ve fetva, aslî delillerin olmadığı bir durumda kullanılabilir. Bununla birlikte genel olarak aslî delillerden sayılan kıyasın sahabi kavlinden öncelikli olup olmaması alimden alime farklılık gösterir. Örneğin buradan hareketle Hanefîlikte önemli bir yere sahip olan imameyn İmam Ebu Yusuf ile [İmam Muhammed] ecîr-i müşterek olanların (örneğin terzi gibi) yanlarında bulunurken zarara uğrayan, zayi olan şeyler için tazminat ödemeleri, bunları tazmin etmelerinin gerekli olduğunu ortaya sürmüşler bu prensibi de sahabeden Ömer ve Ali'nin görüşlerine dayandırmışlardır. Hanefîliğin kurucusu olan Ebu Hanife ise bu hususta sahabi kavlini kullanmaktansa, sahabi kavline muhalefet edip, kıyasa gitmiştir.

Kaynakça ve notlar

  1. ↑ "kavil". TDK Güncel Türkçe Sözlük. URL erişim tarihi: 26 Mayıs 2008.
This article is issued from Vikipedi - version of the 7/16/2013. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.