İtalyan direniş hareketi

İtalyan direnişi
İtalya Cephesi (II. Dünya Savaşı)

Öldürülen iki partizanın anısına yapılmış taş
Tarih1943-45
Bölgeİtalya
Sebepİtalya'nın Mihver Devletler'in safında olması
SonuçNazi Almanyası'nın teslim olması
Taraflar

İtalyan partizanlar


Birleşik Krallık Birleşik Krallık
Amerika Birleşik Devletleri ABD
İtalya Krallığı İtalya Krallığı
(8 Eylül 1943'ten itibaren)
Nazi Almanyası Almanya
İtalya Krallığı İtalya Krallığı
 (8 Eylül 1943'e kadar)
İtalyan Sosyal Cumhuriyeti İtalyan Sosyal Cumhuriyeti
 (25 Nisan 1945'e kadar)
Komutanlar ve liderler

Palmiro Togliatti


Amerika Birleşik Devletleri Dwight Eisenhower
Birleşik Krallık Henry Maitland Wilson
Birleşik Krallık Harold Alexander
Nazi Almanyası Albert Kesselring
Nazi Almanyası Heinrich von Vietinghoff (Esir)
İtalya Krallığı Benito Mussolini
İtalya Krallığı Rodolfo Graziani (Esir)

İtalyan direniş hareketi (İtalyanca: Resistenza italiana ya da sadece Resistenza), İkinci Dünya Savaşı sırasında hem Mussolini iktidarına karşı hem de Nazi Almanyası'na ve onun işgali sonucunda kurulan kukla İtalyan Sosyal Cumhuriyeti'ne karşı verilmiş mücadeleye verilen addır.

Birlikler

Garibaldi hücüm turgayları

Bu tugaylar, 1943 eylülünde Nazi Almanyası'nın işgaline karşı kuruldu. Kurucuları: Milano’da Luigi Longo, Pietro Secchia, Antonio Roasio, Francesco Scotti, Umberto Massola başta olmak üzere diğer komünist yöneticilerdi. İtalya’nın Nazi Almanyası’nın işgalindeki bütün bölgelerde aktif olarak savaşan 575 saldırı tugayı mevcuttu. Buda yaklaşık 210.000 partizana denk geliyordu. Her tugayın ana birimi, 5-6 savaşçının bulunduğu 4-5 mangadan oluşan müfrezelerdi.

Garibaldiciler, boyunlarına kırmızı fularlar takıyor, bazı bölgelerde ayrıca kızıl gömlekler de giyiyorlardı.

1945 Ayaklanması arifesinde, Garibaldi Hücum Tugayları, partizanların %70’ini oluşturuyordu. Bu oran, şehirlere gidildikçe daha da yükseliyordu.

GAP’lar

Açılımı Yurtsever Eylem Birlikleri olan bu birliklerin en önemli özelliği, İspanya İç Savaşı sırasında Uluslararası Tugaylar arasında çarpışmalara katılmış olmasıdır. Genel olarak Alman subaylarına ve kukla İtalyan komutanlara, devlet yöneticilere, Alman karargahlarına, cephaneliklere, askeri konvoylara, tren istasyonlarına ve elektrik santrallerine saldırılar düzenleyen küçük birliklerdir.

GAP, birçok yerde eylem yapsa da büyük yankı uyandıran üç eylem gerçekleştirebildi. En büyük yankı uyandıran eylem faşizmin beyni olan, La dottrina del fascismo (Faşizmin Doktrini) adlı denemeyi yazan, Mussolini döneminde bakan olan, filozof Giovanni Gentile’nin, Frenze’de öldürülmesiydi. 15 Nisan 1944’te gerçekleşen bu eylemin öncülüğünü Bruno Fanciullacci yaptı.[1] Diğer eylem ise 23 Mayıs 1944’te gerçekleşti. Via Rosella’da bulunan Alman taburuna saldırıydı. Saldırı sonucunda 30 Alman askeri öldürüldü ve onlarcada yaralı vardı. Buna sinirlenen Almanlar ağır bir misillemede bulundular. O alana yakın Fosse Ardeatine’deki yeraltı taş ocağında SS askerleri tarafından rehin olarak tutulan 335 kişi kurşuna dizildi. Diğeri ise 7 Ocak 1945’te gerçekleşti. GAP birlikleri, Milano'da içinde Alman ve İtalyan askerlerinin bulunduğu Manetto barını havaya uçurdular. Sonuç olarak 9 kişi öldürüldü. 14 kişide yaralandı.

SAP’lar

Açılımı "Yurtsever Eylem Mangaları" olan gruptur. Amacı, işgalden sonra Alman askerlerinin köylülerin tarım ürünlerini ve hayvanları yağmalamalarına karşı korunmaktır. Yoğunluklu olarak kırsal bölgelerden katılım olsa da zaman zaman fabrikalardaki işçiler ve okullardaki öğrencilerde bu gerilla grubuna katıldı. SAP'lar şehirlerde lojistik görevlerde bulunurken köylerde halkı ve mallarını korumakla görevliydiler.

Torino’da, daha Alman işgali tazeyken SAP birimlerinin sayısı 700’ü geçmişti. Daha sonra ortak mücadele anlamında 1945 ayaklanmasının arifesinde Garibaldi Hücum Turgayları ve GAP'lar ile birleşti.

Giacomo Matteotti Tugayları

1944 İlkbaharında, İtalya Sosyalist Proletaryanın Birliği Partisi üyeleri, (ismini 1924’te hükumet yanlıları tarafından öldürülen komünist milletvekili Giacomo Matteotti’den alan) Giacomo Matteotti Tugayları’nı kurdular. Bu tugaylar, esas olarak, Monferrato, Canovese ve Langhe’yi içine alan Piemonte bölgesinde faaliyet yürüttü.

Adalet ve Özgürlük Turgayları

Eylem Partisi (Partito d’Azione) üyeleri tarafından kurulan “Adalet ve Özgürlük” Tugayları, Val Pellice ile Cuneo ve Ivrea eyaletlerinde etkindi.

Grevler

1943 Mart grevleri

İtalya’da, Mart 1943’te, Torino’daki Fiat fabrikasında işçiler “ekmek ve barış” sloganlarıyla, hayatın pahalı olmasına karşı ve daha da önemlisi, bıktıkları savaşa ve Mussolini'ye karşı greve geçti. Patlak veren bu grev diğer sanayi şehirlerine yayıldı. Milano’da, Falck, Pirelli ve Monelli işçileri de bu eyleme katıldı. Greve yaklaşık 300 bin işçi katıldı. Bu grev sırasında, Kral III. Vittorio Emanuele, ülkenin bir kısmına komünistlerin egemen olmasını engellemek için Mussolini'yi görevden aldı. Bu kararda Müttefik Devletler'in Sicilya çıkarmasının bir payı da var. Grevler işgalden sonra devam etti.

1944 Mart grevleri

Bu grevler dalgası Almanlar'ı şaşırtmıştı. Çünkü 1 milyondan fazla işçinin katıldığı bu grev, işgal altında bulundurdukları bölgelerdeki en büyük grevdi. Bu grevler aynı zamanda başka dönemi de işaret ediyordu. Artık silahlı direniş zamanı gelmişti.

Grevi Longo Secchia, Roasio ve Massola düzenledi. Grevler ilkin Piemonte, Combardia ve Liguria’da başladı (Piemonte’de Fiat, RIV, Lancia, Snia Viscosa; Lombardia’da Alfa Romeio, Bredo Atölyeleri, Damine; Liguria’da Ilva ve Pioggia; Bologna’da Ducoti). Daha sonra Nazi Almanyası'nın işgal ettiği bütün yerlerde grevler yayıldı (Kuzey ve Orta İtalya). Hedef belliydi: İşgalci Nazi Almanyası.

En büyük grevler yine Milano ve Torino'da oldu. Çünkü bu iller en sanayileşmiş illerdi. Milano’da, ilkin fabrika işçileri greve girdiler. Daha sonra tramvay işçileri greve girdiler ve şehirde yaşamı tıkadılar. GAP’çılar, ise bu sırada kuzeye elektrik sağlayan trafoyu havaya uçurarak, işçilere destek oldu. “Corriera della Sera” adlı gazete basımında çalışan işçiler de greve giderek, üç gün boyunca en büyük burjuva gazetesinin çıkmasını engellediler. Üniversiteler de grevdeydi. Öğrenciler, faşist profesörleri zor kullanarak amfilerden çıkardılar.

Almanlar ise bu grevleri sonlandırmak için çaba sarf ediyordu. Milano’nun birçok fabrikalarında olağanüstü hal ilan ettiler. Ayrıca grev yapan işçilere, maaşların ödenmesini askıya aldıklar. Ama buna rağmen işçiler greve devam ettiler.

Müttefik çıkarması

Müttefik Devletler, Kuzey Afrika'daki Alman askeri varlığını ortadan kaldırdıktan sonra İtalya'ya yöneldiler. İtalya'ya bir çıkarma yapılmasından önce Sicilya adasındaki Alman askeri gücünün de kırılması gerekmişti. İtalya topraklarına Müttefik çıkarması iki noktadan yapılmıştır. General Montgomery’nin 8. Ordusu, Sicilya’dan hareketle dar Messina boğazını geçerek İtalyan çizmesinin parmak ucuna çıkmıştır.

İkinci çıkarma operasyonu olan Salerno çıkarması ise, Salerno'nun güneyindeki iki plaja, bir İngiliz, bir Amerikan kolordusu tarafından yapılmıştır. Çıkarmanın üçüncü gününde Müttefik haraketı durdurulmuş, ancak ilerleyen günlerdeki takviyeler ve ağır bombardımanlar sonucu sağlam bir köprü başı oluşturulabilmiştir.

Aynı gün İtalya, Müttefiklerle bir mütareke imzaladı, fakat bu mütareke Salerno çıkarmasına kadar gizli tutuldu. Çıkarma birlikleri esas hedefleri olan Napoli'ye harekâtın üçüncü haftasında ulaşıyorlar.

Müttefikler eş zamanlı olarak 17 Ocak 1944'te Monte Cassino Muharebesi'ni başlatmış hem de 22 Ocak 1944'te Roma'nın 40 km güneyinde, Anzio’ya bir çıkarma daha yapmıştır.

Daha sonra Roma da düştü. Ancak Müttefik Devletler daha fazla ilerleyemedi. Ayrıca kayıpları da çoktu. Buradan Almanya'ya gidilemeyeceğini anladılar. Bunun üzerine Normandiya Çıkarması'nı yapmaya karar verip bu cephede ilerlememe kararı aldılar.

Ayaklanmalar

1944 ayaklanması

Ulusal Kurtuluş Komitesi'nin Bayrağı

Ayaklanma Nazi Almanyası ile İtalyan Sosyal Cumhuriyeti tarafından kontrol edilen bölgelerde meydana geldi. Partizanlar tarafından başlatılan bu ayaklanma ile 20'den fazla Partizan Cumhuriyeti kuruldu. Ancak büyük bir donanımı olmayan partizanlar (en fazla makineli tüfek ve el bombasına sahiptiler), savaş uçakları başta olmak üzere, tank ile de desteklenen Alman ordusu karşısında pek şansı yoktu. Ayrıca Alman ordusu saldırıya 25 bölükle katıldı. Bu koşullarda Partizan cumhuriyetleri en fazla 1 ay dayanabildi. Almanların misillemesi sonucunda 15.000 isyancı öldürüldü.[2].

1945 ayaklanması

Ayaklanma, partizanların 19 Nisan 1945 yılında Bologna'ya saldırmasıyla başladı. 21 Nisan'da da Bologna özgürlüğüne kavuştu. Daha sonra partizanlar Parma ve Reggio Emilia'yı 24 Nisan'da kurtardı. Torino ve Milano'daki işçiler genel greve giderek direnişçilere katıldı. İki gün süren çatışmalarda bu iki kent kurtarıldı. Bu sırada Benito Mussolini partizanlar tarafından yakalanıp idam edildi. Partizanlar daha sonra Cenova'ya saldırdı. 26-27 Nisan'da Cenova'daki 14.000 kişilik ordunun başında olan General Reinhart Meinhold, partizanlara teslim oldu. Ayaklanma, 2 Mayıs günü Berlin'de Kızıl Ordu'nun zafere ulaşması ile buradaki Alman birliklerinin teslim olması sonucunda sona erdi.

Kurtuluş Günü

25 Nisan 2009'daki kutlamalar

25 Nisan, 1949 yılından beri "Kurtuluş Günü" adıyla resmi olarak kutlanmaktadır.[3]

Kaynak

This article is issued from Vikipedi - version of the 12/27/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.