Kurucu Meclis (Rusya)

Tüm Rusya Kurucu Meclisi (Rusçası: Всероссийское Учредительное Собрание), Rusya’da 1917 Ekim Devriminden sonra toplanan ve demokratik seçimlerle seçilmiş olan yasama organı. 5-6 Ocak 1918 günlerinde sadece 13 saat toplanabilmiştir. Sovyet iktidarının tanımayı reddettiği için Bolşevikler tarafından lağvedilmiştir.[1]

Arka plan

Demokratik yollardan seçilmiş olan bir Kurucu Meclisin toplanarak Rusya Anayasasını yazması 1905 Devriminden önce tüm sosyalist partilerin talepleri arasındaydı. Devrimin bastırılmasından sonra Çar II. Nikolay bazı temel hakları vermeye razı olacak ve devlet güdümünde bir parlamento olan Duma’nın 1906 yılında kurulmasına izin verecekti. Toplanmasına izin verilen Duma’nın anayasa yazma veya rejim değişikliği yetkisi bulunmuyordu. Ayrıca Duma’da öne çıkan siyasi parti sosyalistler değil liberal bir monarşiden yana olan Kadetlerdi. Duma Çarın izin verdiği çerçevede yasalar düzenlese de liberal yasa teklifleri Çar tarafından atanan üyelerden oluşan bir üst parlamento veya bizzat Çar tarafından veto edilmekteydi. Duma’nın bu yapısı Kurucu Meclis taleplerinin devam etmesini sağlayacaktır.

Geçici Hükümet dönemi(Şubat–Ekim 1917)

1917 Şubat Devrimi ile Çarlık rejiminin devrilmesiyle birlikte iktidarı Geçici Hükümet alacaktır. Geçici Hükümet liberal Çarlık Dumasının devamı durumundadır. Ancak Geçici Hükümetin otoritesi devrim sürecinde etkili olan işçi ve askerler tarafından kurulan taban örgütü olan Petrograd Sovyeti tarafından sınırlandırılmaktadır. Bu dönem ikili iktidar dönemi olarak bilinir. Devrilen Çar II. Nikolay tahttan kardeşi Mihail Aleksandroviç lehine feragat edecek, ancak kardeşi de tahtı reddedecektir. Dumanın devamı olan hükümet ise sürekli olarak kendisini “geçici” olarak tanımlamakta, asıl hükümetin Kurucu Meclisin toplanmasından sonra belirleneceği savunmaktaydı. Geçici Hükümetin varlığı hem bu “geçici”lik durumu, hem sürmekte olan I. Dünya Savaşı, hem de devrimci altüst oluş arasında karmaşıklaşmıştı.

Geçici Hükümette önce Savaş Bakanı olan Aleksandr Kerenski daha sonra başbakan olmasıyla beraber Kurucu Meclis seçimlerinin savaşın sona ermesinin ardından yapılacağını bildirir. Buna rağmen Temmuz 1917’de aldığı bir kararla Rusya’yı cumhuriyet ilan eder ve “önparlamento” olarak adlandırdığı kurum için seçim yapmak istediğini açıklar[2]. Bu hareket tarzı her cepheden eleştiriye uğrar. Monarşi yanlıları Rusya’nın bir oldu bittiyle cumhuriyet yapılmasını kabul etmezken, sosyalistler ise Petrograd Sovyetinin etkisini kırmak olarak gördükleri açılıma karşı çıkarlar. Kerenski hükümeti Kornilov Olayının ardından iyice güçsüzleşecek ve Ekim Devrimi ile birlikte Bolşevikler tarafından devrilecektir.

Bolşevikler ve Kurucu Meclis

Bolşeviklerin Kurucu Meclise bakışları 1917 yılında şekillenir. İlk başta tüm diğer sosyalist partiler gibi fikre destek verdiler. Ancak sürgünde bulunan Bolşevik lider Lenin Nisan ayında Petrograd’a döndüğünde partinin sloganı “Tüm iktidar Sovyetlere!” olacak ve iktidarın işçi ve askerlerin taban örgütlenmesi olan sovyetler tarafından alınması öngörülecektir. Muhalefet tarafından sürekli olarak dile getirilen Kurucu Meclisin toplanması fikrinin ertelenmesi Geçici Hükümete karşı kullanılmakta ve sovyet iktidarında seçimlerin yapılacağı dile getirilmekteydi[3].

25 Ekim (7 Kasım) 1917 günü Bolşevikler Geçici Hükümeti devirerek Petrograd Sovyetinin organı olan Askeri Devrimci Komite aracılığıyla iktidarı alarak toplanmakta olan 2. Tüm Rusya Sovyetleri Kongresine verirler. Kongrede Bolşevikler ve müttefikleri Sol SR’lar 650 delegeden 390’ına sahiptir. Bu çoğunluk adına hareket ederek ilk devrimci hükümet olan Sovnarkom oluşturulur. Kongrede bulunan ancak azınlıkta kalan Menşevik ve SR’ların protesto ederek kongreden ayrılır. İktidarlarının ilk haftalarında Bolşevikler Rusya’daki neredeyse tüm önemli şehir merkezlerinde iktidarı alırlar. Sadece etnik olarak Rus olmayan bölgelerde başarısız olacaklardır. Yeni hükümet sadece sosyalist olmayan ve karşı-devrimci basın organlarını kapatacak ve Çarlık döneminden beri liberal muhalefet yapan anayasal monarşi yanlısı Kadetler partisi ile Çarlık yanlısı örgüt Karayüzleri kapatır[4]. Bu şartlar altında ve görece huzur altında 12 Kasım 1917’de Kurucu Meclis seçimleri yapılır. Resmi yayınlarda Bolşevikler kendilerini geçici olarak iktidarı almış olarak gördüklerini belirterek Kurucu Meclisin toplanmasını beklediklerini açıklamışlardır[5].

Seçim sonuçları (12 Kasım 1917)

Oy verme hakkı olan seçmenlerin %60’ının oy kullandığı seçimlerde aşağıdaki sonuçlar alınır[6]:

PartiAldığı oyVekillik sayısı
SR’lar 17,490,000370
Bolşevikler9,844,000175
Menşevikler1,248,00016
Kadetler2,000,00017
Azınlıklar 77
Sol SR’lar2,861,00040
Halkın Sosyalistleri4
Toplam:41,700,000703[7]

Ancak ülkenin muazzam büyüklüğü, savaşın sürmesi ve iletişim olanaklarının kısıtlılığı yüzünden bu sonuçlar o sırada bu bütünlükte elde edilemez. Yapılan kısmî sayım (79 oy verme merkezinden 54 tanesi)bilgileri genelde tüm siyasi partiler tarafından kabul edilmektedir[8][9]:

PartiİdeolojisiAldığı oy
SR’larSosyalist16,500,000
BolşeviklerSosyalist9,023,963
Ukrayna, müslüman ve diğer etnik SR’larSosyalist4,400,000
KadetlerAnayasal monarşi, liberalizm1,856,639
MenşeviklerSosyalist668,064
MüslümanlarDini576,000
BundSosyalist/etnik550,000
Ukrayna sosyalistleriSosyalist/etnik507,000
Halkın SosyalistleriSosyal demokrat312,000
Diğer sağ gruplarMonarşi/sağ292,000
Yerel Toprak Sahipleri BirliğiMonarşi/sağ215,000
BaşkurtlarEtnik195,000
LehlerEtnik155,000
AlmanlarEtnik130,000
Ukrayna Sosyal DemokratlarıSosyal Demokrasi/Etnik95,000
KazaklarEtnik79,000
Eski AhitçilerDini73,000
LetlerEtnik67,000
İşbirliğiSosyal Demokrasi51,000
Alman sosyalistleriSosyal Demokrasi/Etnik44,000
YedinstvoSosyal Demokrasi25,000
Fin sosyalistleriSosyal Demokrasi/Etnik14,000
Beyaz RuslarEtnik12,000
Toplam 35,333,666

Sonuç olarak Bolşevikler aldıkları %22 ila 25 arasında oyla Rusya’daki şehir merkezlerinde işçilerin ve cephedeki askerlerin neredeyse tamamının desteğini almış konumdadır. Kırda ise %57-58 oranında oy almış olan SR’ların hakimiyeti vardır. Ancak özellikle SR’lardan ayrılan ve Bolşevikleri destekleyen Sol SR’ların örgütsel konumu oylamaya yansımamıştır.


Seçimlerle Kurucu Meclisin toplanması arasındaki dönem (Kasım 1917-Ocak 1918)

Bolşevikler Kurucu Meclis seçimlerinden hemen sonra birinci parti olamayacakları durum karşısında yalpalamaya başlarlar. 14 Kasım günü Tüm Rusya Köylü Vekilleri Sovyetleri Olağanüstü Kongresine hitap eden Lenin, ülkenin durumuna göre gereken şekilde hareket edeceklerini belirtirken, silahların elden bırakılmamasını vurguladı[10]. 21 Kasım günü Donanma Halk Komiseri Pavel Dibenko 7 bin Bolşevik yanlısı Kronstadt denizcisini 26 Kasım günü toplanması muhtemel olan Kurucu Meclis gündemiyle Petrograd’da alarma geçirir. Kronstadt Deniz Üssündeki yapılan ve 20 bin işçi ve askerin katıldığı toplantıda Kurucu Meclis’in ancak karşı-devrimci burjuvalardan oluşmadığı ve Ekim Devrimini desteklemesi durumda destekleneceğini açıklanır[11]. SR’lar ile Sol SR’lar arasındaki bölünme Kasım ayında tamamen kopma noktasına gelir ve Bolşeivkler Sol SR’larla birlikte koalisyon hükümeti kurar.28 Kasım günü Sovyet hükümeti anayasal monarş tarftarı liberal parti Kadetleri halk düşmanı ilan eder, parti kapatılır ve liderleri tutuklanır[12]. Aynı gün Kurucu Meclisin toplanma tarihi Ocak ayı başına ertelenir. İlk başta erteleme kararı teknik zorluklarla açıklansa da Lenin’in Kurucu Meclis gündemiyle ilgili ideolojik hazırlık içerisinde olduğu 26 Aralık günü yayınlanan tezleriyle anlaşılır:

“ Devrimci sosyal demokratlar, Kurucu Meclisinin toplanmasını talep etmekle beraber, 1917 Devriminden itibaren bir Sovyet cumhuriyetinin, Kurucu Meclisli bir burjuva cumhuriyetinden daha yüksek seviyede bir demokrasiyi temsil ettiğini söylemektedir.
(...)
Seçilen Kurucu Meclis Rus halkının iradesini tam olarak temsil etmemektedir çünkü özellikle köylülük arasında Mayıs-Ekim ayları arasında en çok sayıda desteğe sahip olan SR’lar Ekim ayında oluşturulan seçim listelerinde tek liste halindeyken Kasım ayında bölünmüşlerdir.
(...)
Ekim Devriminin çıkarları Kurucu Meclisin bazı haklarının çok üstündedir.
(...)
Kurucu Meclis sorununun burjuva demokrasisi çerçevesinde yasal veya haklılık açısından değerlendirilmesi burjuvazinin bakış açısının benimsenmesi ve sınıf savaşımının, iç savaşın gözden kaçırılmasını anlamına gelerek proletaryanın davasına ihanetle eşdeğer olacaktır.		 „

— Lenin[13]

Lenin’in açıklamalarının ardından Kurucu Meclisin toplanmasına karşı gerçekleştirilmesi muhtemel bir baskıya her Bolşevik razı değildir. Aralık ayında Kurucu Meclis’e vekil seçilen Bolşeviklerin çoğu meclisin toplanmasından yana olsa da Lenin önderliğindeki Bolşevik Merkez Komitesi parti tarafından benimsenen Lenin hattının vekiller tarafından izlenmesini sağlayacaktır[14].

Petrograd birleşimi (5-6 Ocak 1918)

5 Ocak 1918 günü sabahleyin Kurucu Meclis lehine yapılan kitlesel bir gösteri Bolşeviklere bağlı askerler tarafından dağıtılır[15]. Kurucu Meclis Petrograd’daki Tauride Sarayında 5 Ocak günü saat 16:00 ile 6 Ocak günü saat 04:40 arasında ilk ve tek oturumunu yapar. Bolşevikler adına söz alan İvan Skvortsov-Stepanov Kurucu Meclis’e dair Bolşevik fikirlerini dile getirir:

“ Nasıl olur da halkın iradesinden bahsedersiniz? Bir marksist için halk kavramı tanımsız bir olgudur: Halk tek bir bütün şeklinde hareket etmez. Halk deyimi bir aldatmacadır, hakim sınıflar tarafından uydurulan bir aldatmaca. „

— İvan Skvortsov-Stepanov[16]

Bolşevik vekiller tarafından önerilen ve Kurucu Meclisin Sovyet hükümeti olan Sovnarkomu tanımasıyla ilgili karar önerisi reddedilir. Böylelikle Kurucu Meclis ve buradaki SR çoğunluk Ekim Devrimini tanımamış olurlar ve ülkedeki iktidar için alternatif olmak için ilk adımı atarlar. Meclis başkanlığı seçminde SR önderlerden Viktor Chernov 244 oy alarak Bolşeviklerin adayı olan Sol SR lideri Maria Spiridonova’nın aldığı 153 oyu geçer ve başkan olur. Kurucu Meclisin Sovnarkomu tanımaması üzerine olağanüstü toplanan Sobyet hükümeti Meclisin kapatılması yönünde karar alır. Bolşevik vekil Fyodor Raskolnikov tarafından okunan bir metinden sonra Meclisdeki Bolşevik ve Sol SR vekiller oturumu terk ederler. Lenin verdiği talimatta Meclisi zorla dağıtmaya gerek olmadığını, oturumun tamamlanmasından sonra ertesi gün hiçbir vekilin salona alınmamasıyla sorunun halledileceğini belirtir. Birleşim uzun saatler boyu sürer. Meclisde bekleyen Kızıl Muhafızların komutanı A. G. Zheleznyakov, başkan Chernov’a yaklaşır ve muhafızların çok yorgun olduğunu, toplantıya ara verip herkesin eve gitmesini sağlamasını ister. Bunun üzerine Chernov, SR vekillerin teklif ettiği toprak reformu yasa tasarısını, Rusya’nın cumhuriyet olma yasa tasarısını okur. Ayrıca İtilaf Devletlerine çağrı yapan bir metin de okunur. Metinde demokratik bir barış çağrısı yapılmaktadır. Metinler okunduktan sonra oylanarak kabul edilir. Birleşim ertesi gün öğleden sonra 17.00’de toplanmak üzere dağılır. Ertesi gün vekiller saraya geldiklerinde binanın kilitli olduğunu görüp, Sovnarkom’un aldığı Kurucu Meclis’i kapatma kararını öğrenirler. Karar aynı gün VtsIK tarafından da onaylanır.

Petrograd ve Samara arasında (Ocak-Haziran 1918)

Tauride Sarayına giremeyen vekiller Gureviç Lisesinde toplanarak birkaç gizli oturum düzenler. Ancak durumun tehlike arzetmesi üzerine başka çare aranır. Bazı vekiller Ukrayna milliyetçilerinin kurmuş olduğu Rada’nın bulunduğu Kiev’e gidilmesini önerse de Bolşevikler Rada’yı yenilgiye uğratınca Kiev Bolşevik egemenliğine geçer ve bu plan gerçekleşmez. Durumu değerlendirmek üzere toplanan SR Merkez Komitesi Bolşeviklere karşı silahlı mücadeleyi reddeder. SR Merkez Komitesi, Bolşeviklerin ne kadar eleştirilirse eleştirilsin Çarlık otokrasisinden farklı olarak işçilere ve askerlere dayandığını belirterek, işçi ve askerlerin ikna edilmesiyle sorunun çözüleceğine karar verir[17]. SR ve Menşevikler Sovyet iktidarını eleştirseler de Bolşeviklere karşı silahlı mücadeleye başvurmayacaklardır. Ekim Devrimi sırasında terk ettikleri ve artık VtsIK olarak adlandırılan sovyet yönetim organına geri dönerler. Bolşeviklerin ülke sorunları çözememesiyle beraber oluşan kriz döneminde yapılacak Sovyet seçimlerinde çoğunluğu alarak Sovyet iktidarına geçeceklerini ve Kurucu Meclisi yeniden toplayacaklarını planlarlar. SR ve Menşevikler planlarında kısmen başarılı olurlar. Kışın yapılan Sovyet seçimlerinde Bolşevik karşıtları başarılı olacaktır. Ancak Sovyet hükümeti seçim sonuçlarını kabul etmeyecek ve Bolşevik karşıtlarının galip geldiği Sovyetleri tanımayacaktır. Buna karşılık SR ve Menşevikler Sovyet organının benzeri olan İşçi Asamblelerini kurarlar. Ancak bu kurumlar Bolşevikler tarafından tanınmayacaktır. 3 Mart 1918 günü Almanya İmparatorluğu ile imzalanan Brest Litovsk Antlaşmasından sonra SR önderliği Bolşevikleri Alman ajanı olarak görmeye başlar[18]. SR’lar artık Kadetlerle bile ittifak yapmayı razı durumdadır. Bolşeviklere karşı cephe kurma çalışmaları başlar. Ancak çalışmalar görüş farklılıklarından dolayı başarısızlığa uğrar; SR’lar Kurucu Meclisin yeniden toplanmasında ısrarcı olurken, Kadetler Kurucu Meclis seçimlerinde başarısız olduklarından ötürü seçimlerin yenilenmesini isterler.

Samara Komitesi (Haziran-Eylül 1918)

7 Mayıs 1918 günü Moskova’da toplanan 8. SR Parti Konseyi Kurucu Meclisin toplanmasını sağlamak için silahlı mücadele başlatılmasına karar verir. Yeni başlamış olan Rus İç Savaşı sırasında Sibirya’da bulunan Çekoslovak Lejyonu ayaklanmış ve bölgedeki Bolşevik iktidarını devirerek Beyaz Ordu lehine savaşa dahil olmuştur. Bu ortamda SR faaliyetleri Bolşevik egemenliğinden uzaktaki Ural ve Volga bölgesine kayacaktır. 8 Haziran 1918 günü beş Kurucu Meclis üyesi SR Tüm Rusya Kurucu Meclis Komitesini (Komuch) Samara’da kurar. Komuch, Sovyet iktidarını tanımayarak kendi iktidarını ilan eder. Komuch, Çekoslovak Lejyonunun desteğini alarak otoritesini genişletse de hakim olduğu Ural-Sibirya bölgesinde karmaşık yapılı çok sayıda etnik, yerel, Kazak, monarşi yanlısı ve liberal güç odakları bulunmaktadır. Komuch’un bunlarla ilişkileri çok gergin olur. Komuch bölgeye gelen Kurucu Meclis vekillerinin sayısının artmasıyla genişler ve Eylül 1918’e gelindiğinde 90 kişiye ulaşır. Artık Komuch, Bolşevik karşıtı yerel hükümetlerin oluşturduğu bir koalisyon olmaktadır. Komuch amacını Kurucu Meclisin yeniden toplanması olarak açıklar. Ayrıca Kurucu Meclis toplandığı zaman onun otoritesini tanıyacağını da açıklar. Komuch giderek otoritesini kaybetmektedir. SR liderlerden Viktor Chernov 19 Eylül 1918 günü Samara’ya gelince Komuch ile diğer Beyaz Ordu kanadıyla ilişkiler gerilir. Chernov, monarşi yanlısı ve aşırı muhafazakar gördüğü diğer unsurlarla işbirliğinden vazgeçilmesi için SR Merkez Komitesini ikna etmeyi başarır. Kasım 1918’de monarşi yanlısı askerlerin gerçekleştirdiği darbeyle Komuch devrilecek ve bölgede Beyaz Ordu komutanı Amiral Aleksandr Kolçak egemen olacaktır.

Çöküş

SR'lar

Darbeden sonra Chernov hem Bolşeviklere hem de Beyaz Ordu hareketine karşı üçüncü bir yol formüle eder. Ancak zaten parçalı konumda olan SR’lar bağımsız bir üçüncü bir yol kuramayacaklardır. Sağ kanat SR’lardan Avksentiev ve Zenzinov Kolçak’dan izin alarak ülke dışına çıkarken, sol kanat SR’lar Bolşeviklere katılacaktır. Üçüncü yolda ısrar eden Chernov ise Kolçak yönetimine karşı Aralık 1918’de başarısız bir darbe girişiminde bulunur, çok sayıda SR üyesi idam edilir. Şubat 1919’da yeniden toplanan SR Merkez Komitesi Bolşeviklere karşı silahlı mücadeleyi sona erdirir. Bunun üzerine Bolşevikler SR Merkez Komitesinin Moskova’ya gelmesine ve parti yayın organlarını yayınlamalarına izin verir. Ancak sürmekte olan iç savaş sırasında SR Merkez komitesi tutuklanacak ve mahkemede yargılanacaktır. SR liderleri idam cezasına çarptırılsalar da idam edilmeyecek ve çeşitli hapis cezalarına çarptırılacaklardır[19].

Sibirya Müdahalesi

Kurucu Meclis yanlısı ana akım olan SR’lar tasfiye edilmiş olsa da İtilaf Devletleri de Kurucu Meclis’in toplanmasını istemekteydiler. Rus İç Savaşı sırasında sürmekte olan I. Dünya Savaşı Doğu Cephesinde ilan edilen ateşkes yüzünden Almanya’nın Batı Cephesine asker kaydırması İtilaf Devletlerini zor durumda bırakmıştı. Rusya’nın yeniden savaşa dahil olmasını isteyen bu devletler Bolşeviklere karşı askeri müdahalelerde bulunacak ve Beyaz Ordu birliklerini aktif olarak destekleyecektir. 26 Mayıs 1919 günü İtilaf Devletleri Kolçak’a kendisini Bolşeviklere karşı desteklemelerinin koşulları arasında Kurucu Meclisin yeniden toplanmasını da sıralarlar. 4 Haziran 1919 günü Kolçak bu önerileri kabul etse de Kurucu Meclisi yeniden toplamayacağını, o seçimlerin Bolşevik iktidarı sırasında yapıldığı için geçersiz olduğunu belirtir. 12 Haziran günü İtilaf Devletleri adına verilen cevapta Kolçak’ın şartı kabul edilecektir[20]. Aslına bakılırsa Beyaz Ordu komutanlarından Kolçak da General Anton Denikin de önceden belirlenmeme prensibine göre hareket ediyordu. Buna göre Bolşevikler yenilmeden Rusya’nın nasıl bir sistemle yönetileceğine dair bir açıklamada bulunmuyorlardı. İki lider de geçmişe dönüş olmayacağını açıklasalar da hakim oldukları bölgelerde yaptıkları uygulamalar monarşi dönemine özlem içinde olduklarını gösteriyor ve işçi, köylü ve askerlerden tepki görüyordu[21]. Karmaşık bir yapıya sahip Beyaz Ordu bileşenlerinin olası bir zafer durumunda nasıl hareket edeceğine dair bir belirsizlik bulunmaktadır. Hangi akımın üstün geleceği, Kurucu Meclisin toplanıp toplanmayacağı belirsizdi. İç savaştaki Bolşevik zaferinden sonra 1921 yılı başlarında Paris’de toplanan 38 Kurucu Meclis üyesi bir araya gelerek bir hükümet kurmaya çalışsa da bu girişim başarısız olacaktır[22].

Kaynakça

  1. ↑ Ulam, Adam Bruno. The Bolsheviks: the intellectual and political history of the triumph of communism in Russia: with a new preface (İngilizce), Harvard University Press, s. 397
  2. ↑ Louise Bryant, Six Red Months in Russia Bölüm VII
  3. ↑ Lenin Bolşevik Merkez Komiteye yazdığı 12 Eylül 1917 tarihli notta Kurucu Meclisin toplanması için Kerenski’nin beklenmemesi gerektiğini belirtir. Sadece Bolşeviklerin iktidarı ele geçirerek Kurucu Meclisin toplanmasını sağlayabileceğini vurgular.
  4. ↑ Nikolay Suhanov, The Russian Revolution, 1917, Oxford University Press, 1955, s.649-650
  5. ↑ V. I. Lenin, Reply To Questions From Peasants, Collected Works, Progress Publishers, Moskova, Cilt 26, 1972, s.300-301
  6. ↑ Encyclopedia of Russian history / James R. Millar, Thomson Gale, 2004, ISBN 0-02-865696-2 cilt. 3, s. 1930
  7. ↑ Oliver H. Radkey, Russia Goes to the Polls: The Election to the All-Russian Constituent Assembly, 1917, Ithaca, Cornell University Press, 1989, ISBN 0-8014-2360-0 s.171
  8. ↑ N. V. Svyatitsky, A Year of the Russian Revolution. 1917-18, Moskova, Zemlya i Volya Publishers, 1918
  9. ↑ V. I. Lenin, The Constituent Assembly Elections and the Dictatorship of the Proletariat, Aralık 1919, Collected Works, Cilt 30, s.253-275 Progress Publishers, 1965
  10. ↑ V. I. Lenin. The Extraordinary All-Russia Congress Of Soviets Of Peasants' Deputies: Speech On The Agrarian Question November 14, Collected Works, Progress Publishers, Moskova, cilt.26, 1972, s.321-332,
  11. ↑ Israel Getzler, Kronstadt 1917-1921: The Fate of a Soviet Democracy, Cambridge University Press, 1983, ISBN 0-521-89442-5 s.180
  12. ↑ V. I. Lenin, Decree On The Arrest Of The Leaders Of The Civil War Against The Revolution, Collected Works, Progress Publishers, Moskova, cilt 28, 1972, s.351,
  13. ↑ V. I. Lenin, Theses On The Constituent Assembly, Collected Works, Progress Publishers, Moskova, cilt 26, 1972, s.379-383
  14. ↑ V. I. Lenin, Speech At A Meeting Of The Central Committee Of The R.S.D.L.P.(B.), December 11(24), 1917, Collected Works, Progress Publishers, Moskova, cilt 26, 1972, s.377
  15. ↑ Nikolai N. Smirnov "Constituent Assembly" in Critical Companion to the Russian Revolution 1914-1921, Indiana University Press/Arnold, 1997, ISBN 0-253-33333-4 s.332
  16. ↑ Ilyin, The Tale of a Lost Day, Moskova, 1934, İngilizce tercümesi Londra, New Park Publications Ltd, 1982
  17. ↑ "The Socialists-Revolutionaries and the Dilemma of Civil War" in The Bolsheviks In Russian Society: The Revolution and the Civil War Years editör Vladimir N. Brovkin, New Haven, Yale University Press, 1997, s.83-104
  18. ↑ Lenin 1917 yılı Nisan ayında sürgünde bulunduğu İsviçre’den Rusya’ya gelebilmek için de İsviçreli komünistler aracılığıyla Alman İmparatorluğu ile temasa geçmiş ve Mühürlü Tren adı verilen seferle Petrograd’a gelmiştir. Lenin gelir gelmez Geçici Hükümet ve Bolşevik karşıtlarınca Alman ajanı suçlamasıyla karşılaşmıştı.
  19. ↑ Elizabeth A. Wood. Performing Justice: Agitation Trials in Early Soviet Russia, Cornell University Press, 2005, ISBN 0-8014-4257-5, s.83
  20. ↑ Georg Schild, Between Ideology and Realpolitik: Woodrow Wilson and the Russian Revolution, 1917-1921, Contributions to the Study of World History, ISSN 0885-9159, no. 51, Greenwood Press, Westport, CT, 1995, ISBN 0-313-29570-0 s.111
  21. ↑ Şubat Devrimi ile kazanılan tüm haklar özellikle Kolçak iktidarındaki bölgede geri alınmıştı. Topraklar büyük toprak sahiplerine geri verilmiş, işçilerin el koymuş olduğu fabrikalar patronlarına iade eidlmiş, çalışma saatleri artırılmış, sendika vb kurumlarda örgütlenmek yasaklanmıştı.
  22. ↑ Nikolai N. Smirnov, "The Constituent Assembly" in Critical Companion to the Russian Revolution 1914-1921, s. 332

Konuyla ilgili yazılan eserler

Rus Devrimi / Rus İç Savaşı
This article is issued from Vikipedi - version of the 1/9/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.