Birinci şahıs anlatıcı

Daniel Defoe'nun yazdığı Robinson Crusoe birinci şahıs anlatıcının bir örneğidir.

Birinci şahis anlatıcı, bir öykünün bir kişi tarafından, kendi adına ve kendisi hakkında konuşarak anlatıldığı anlatım türüdür. Anlatıcı karakterlerden biridir.^[1] Birinci şahıs anlatıcı tekil veya çoğul olabilir, eserdeki belli bir bakış açısını temsil eder.

Anlatıcı kendisine "ben" ve /veya "biz" olarak hitap eder. Bu okuyucuya sadece anlatıcının duygu ve düşüncelerini görme fırsatı verir; fakat başkalarınınki görülemez. Bazı hikâyelerde birinci şahıs anlatıcılar başka kişilerden duyduklarını yer vererek daha geniş bir bakış açısından olayı anlatmayı hedefleyebilirler. Diğer bazı hikâyelerde ise anlatıcı çeşitli bölümlerde başka kişiler olabilir, bu da okuyucuya birden fazla karakterin duygu ve düşüncelerini görme imkânı tanır.

Birinci şahıs anlatıcı bir bilinç akışı, bir günlük gibi çeşitli formlarda olabilir.

Birinci şahıs anlatıcı öznel ve güvenilmez olması nedeniyle eleştirilmektedir.^[2]

Kaynakça

1. Bertens, Johannes Willem. Literary theory: the basics (2008), Taylor & Francis.
2. Elke D'hoker, Gunther Martens. Narrative unreliability in the twentieth-century first-person novel (2008), Walter De Gruyter.