Uluslararası Barış Bürosu

Uluslararası Barış Bürosunun arması
Uluslararası Barış Bürosunun 1899 yılında Bern'de yaptığı toplantıdan

Uluslararası Barış Bürosu (Fransızca: Bureau International Permanent de la Paix İngilizce: International Peace Bureau) 1891 yılında kurulan[1] dünyanın en eski barış örgütü. Barış konferansları için yapılan başvurular üzerinde çalışmak amacıyla, 13 Kasım 1891'de Roma'da yapılan 3. uluslararası Parlamentolar Arası Birlik konferansında kuruldu. Büronun yaptığı çalışmalar 1910 yılında Nobel Barış Ödülü ile ödüllendirildi.

Tarihçe

Kuruluşun manevi babaları olarak Danimarkalı parlamenter Fredrik Bajer, Fransız gazeteci ve felsefe profesörü Charles Lemonier ve İngiliz pasifist Hodgson Pratt kabul edilirler. Temel amaçları uluslararası barış kongreleri düzenlemek, barış ve halkla ilişkiler konularında propaganda yapmak ve pasifist gruplari kuruluşlar ve kişiler arasında koordinasyonu sağlamaktı. Büro uluslararası hukuk çerçevesinde 7 temel prensip formüle etti.

  1. Ulusların/ülkelerin sorumlulukları ve manevi değerleri aynı kişilerin sorumlulukl ve maneviyatları gibi kabul edilir.
  2. Nasıl bir kişi diğerlerini kendi başına yargılayıp infaz etme hakkına sahip değilse, bir devlet de diğerini kendi başına yargılayıp savaş ilan edemez.
  3. Halklar arasındaki görüş farklılıkları kanunlar çerçevesinde açıklanmalıdır.
  4. Nasıl bireyler için meşru savunma hakkı var ise, halklar da aynı şekilde kendi varlıklarını diğerine karşı koruma hakkına sahiptir.
  5. İşgal yoluyla hak ilan edilemez.
  6. Her halk, kendisini yönetmek ve özgür olma konusunda devredilemez ve vazgeçilemez haklara sahiptir
  7. Her halkın kendi kaderini tayin etme hakkı dokunulmaz bir haktır.

Kuruluşundan 1907'ye kadar kurumun başkanlığını yapan Frederik Bajer, 1908 yılında Nobel Barış Ödülünü aldı. Élie Ducommun kurumun ilk genel sekreteri idi ve o da 1902'de Nobel Barış Ödülüne layık görüldü. Kurumun merkezi olarak İsviçrenin başkenti Bern seçildi ve en üst düzeydeki karar organı olan kongresi yıllık toplantılarını burda yaptı.

Ducommun 1906'da ölene kadar kurumun sekreterliğini sürdürdü ve daha sonra yerine yine İsviçreli bir hukukçu olan ve 1902'de Parlamentolar Arası Birlik'in sözcüsü olarak Ducommun ile birlikte Nobel barış ödülünü alan Charles Albert Gobat geçti. 1914'te Birinci Dünya Savaşının başlaması ile kuruluş da ilk krizini, özellikle Carnegie Uluslararası Barış Vakfının sermayesi ile ilgili olarak yaşadı. Gobat 1914'te öldüğünde kurumu Henry Golay devraldı ve krizi atlatmaya çabaladı. Büro savaş sırasında Almanya ve Avusturya-Macaristan imaparatorluğuna karşı olan güçleri destekledi, fakat ancak ABD'nin savaşa katılmasından ve aynı zamanda Rusya'daki Ekim devriminden sonra kurumun görüşleri izlendi.

Savaştan sonra kurum barış politikaları konusunda belirleyici bir rol oynayamadı. 1924'te kuruluşun sekreterliği Cenevre'ye taşındı, konferanslara katılım azaldı, diğer gruplarla birlikte çalışma eğilimi zayıfladı ve İkinci Dünya Savaşı sırasında da bir toparlanma olmadı. Golay 1950'de öldü ve aynı yıl Büro dağıldı ve ancak 1964 yılında yeniden kuruldu.

AB'ye verilen Nobel Ödülüne Eleştiri

2012 yılında Nobel Barış Ödülü Avrupa Birliğine verildiğinde kurum Nobel komitesine bir mektup göndererek ödülün AB'ye verilmesinin doğru olmadığını belirtti. Büro mektupta "AB'nin uluslararası ilişkileri askerisizleştirme çabasının olmadığını, üye ülkelerin de askeri güce dayalı güvenliği öngördüğünü ve başka yaklaşım gerekliliği üzerinde durmak yerine savaşı desteklediğini" yazdı. Ancak Nobel komitesi bu eleştiriyi redderek ödülü AB'ye verdi.[2]

Literatur

Kaynakça

  1. ↑ "Over a Century of Peace-Making". International Peace Bureau. http://ipb.org/i/about-ipb/II-B-01-history-century-of-peace-making.html. Erişim tarihi: 2012-02-14.
  2. ↑ Cumhuriyet, Nobel Barış Ödülü'ne AB'nin layık görülmesi meşru değil haberi

Dış bağlantılar

This article is issued from Vikipedi - version of the 7/17/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.